Νιώθω αμήχανα με τη χρήση του αρσενικού γένους σε λέξεις που εκφράζουν το σύνολο των ανθρώπων. Ειδικά όταν τις συναντάω σε φιλοσοφικά κείμενα που γράφτηκαν προ 30ετίας, οπότε είχε τεθεί επί τάπητος η ισότητα των γυναικών. Όμως τι να έκαναν οι άνθρωποι, πώς να τις έγραφαν αλλιώς;
Στα ελληνικά, για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε τα αρσενικά “κάποι-ος άνθρωπ-ος” ή “αυτ-οί οι άνρθωπ-οι”, ανεξάρτητα αν αναφερόμαστε σε άνδρα ή γυναίκα. Η ίδια η λέξη “άνθρωπος” είναι αρσενικού γένους. Οι Άγγλοι, μάλιστα, χρησιμοποιούν τη λέξη “man”, που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.

Διαβάζω το Theory of Justice του John Rawls και γράφει συνέχεια “man” και “he” για να αναφερθεί στον άνθρωπο, ενώ αναπτύσσει μια θεωρία της δικαιοσύνης ισότιμη και ουδέτερη, που δεν λαμβάνει υπόψη διαφορές φύλων, τάξεων, κλπ.   Μπορεί ο συγγραφέας να μην έδωσε πολύ σημασία στα άρθρα και τα γένη των λέξεων ή να μην μπορούσε να γράψει αλλιώς.

Η γλώσσα μας έχει διαμορφωθεί μέσα στους αιώνες, με μακραίωνη παράδοση της πατριαρχίας, που έχει αφήσει το στίγμα της στις λέξεις. Αυτό πρέπει να αλλάξει, διότι δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη κατάσταση του ανθρώπου. Read More

Είμαι όλη μέρα στο σπίτι και διαβάζω. Μου τη δίνει μες στη νύχτα και θέλω να βγω, να πάρω λίγο φρέσκο αέρα και να τρέξω. Πάω στο κοντινό πάρκο. Φαντάζομαι ότι θα είμαι μόνος. Ποιός βγαίνει να τρέχει μες στο μαύρο σκοτάδι και στους μηδέν βαθμούς. Κι όμως υπάρχει κάποιος ή μάλλον κάποια. Είναι μια νέα γυναίκα που τρέχει μόνη, σαν να μην “τρέχει τίποτα”. Νιώθω θαυμασμό, ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για εδώ που βρίσκομαι. Τέτοια αίσθηση ασφάλειας, άνεσης και αυτοπεποίθησης για μια νέα γυναίκα, που τρέχει μόνη μέσα σε ένα σκοτεινό πάρκο, χωρίς να φοβάται, είναι για μένα δείγμα υψηλού πολιτισμού! Αν θέλουμε να μετρήσουμε το βαθμό του πολιτισμού μιας χώρας θα πρέπει, ανάμεσα στα βασικά κριτήρια, να βάλουμε κατά πόσο οι γυναίκες κυκλοφορούν το βράδυ μόνες χωρίς να φοβούνται. Έχουν πολλά να γίνουν για αυτό, και έχουν δίκιο οι γυναίκες που φωνάζουν για σεξισμό, σε αυτή τη περίπτωση. Όπως οι άνδρες κυκλοφορούν χωρίς να φοβούνται, θα έπρεπε το ίδιο και αυτές. Δεν λέμε για το φόβο μήπως σε κλέψουν, που είναι κοινός για άνδρες και γυναίκες. Μιλάμε για τον έξτρα φόβο που έχουν οι γυναίκες και δεν έχουν οι άνδρες. Αυτό πρέπει να εκλείψει. Είναι κάτι με το οποίο κακώς έχουμε συμφιλιωθεί, λες και είναι φυσικός νόμος. Δεν είναι. Με βοήθησε πολύ να το κάνω καθαρό η συζήτηση που είχα τις προάλλες περί σεξισμού με την κόρη μου Mathilda Την ευχαριστώ για τη διαφώτιση και εύχομαι να μπορεί να τρέχει ελεύθερα και στα πάρκα στην Ελλάδα, όταν θα πηγαίνει εκεί, και εφόσον θα υπάρχουν πάρκα για τρέξιμο τη νύχτα.

Read More

Μετά τη χαρά του έμπορου όπλων με τις αναγγελίες εξοπλισμών, που γράψαμε εδώ, ήρθε η σειρά του στρατόκαυλου να χαρεί με τα νέα για τη θητεία. Αυξάνεται σε διάρκεια και συζητείται η στράτευση στα 18.
Πρέπει να γίνει ξεσηκωμός για να μην τεθεί καν προς συζήτηση αυτό το ενδεχόμενο, που θα εξοντώσει την όποια ικμάδα των νέων.
Οι νεαροί 18ρηδες μετά το πακέτο των πανελλαδικών ψυχαναγκασμών που έφαγαν σε λύκεια και φροντιστήρια στο άνθος της ηλικίας τους, για να περάσουν σε άχρηστες σχολές, θα καλούνται στη συνέχεια, χωρίς ανάπαυλα, να υπηρετήσουν σε έναν άχρηστο μηχανισμό, για να εμπεδώσουν την αχρήστευση τους από κάθε πλευρά. Και την ερωτική, επίσης. Διότι η αναγκαστική στράτευση θα αφορά μόνο τους άρρενες. Τα θήλυ δεν υποχρεούνται.  Οπότε η μαρμάγκα θα πάει σύννεφο.
Τη στιγμή που άλλοι συνομήλικοί τους, στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, συνηθίζουν μετά το Λύκειο να πηγαίνουν μια γύρα στον κόσμο, κάνοντας διάφορες δουλειές, για ένα χρόνο (gap year), πριν καταλήξουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, οι δικοί μας δεν θα έχουν καμία ευκαιρία να βρουν τον εαυτό τους (ούτε την ερωτικότητά τους, επίσης). Καταδικασμένοι να υπηρετούν στόχους άλλων (τον γονιών τους, της κοινωνίας, του έθνους), θα παραμείνουν αιχμάλωτοι ενός συστήματος που βασίζεται στη δική του αναπαραγωγή και όχι στη δική τους εξέλιξη. Read More