Στον έναστρο ουρανό

Κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και γίνομαι ένας κόκκος άμμου χωρίς χαρακτήρα, καμιά ιστορία και κανένα ηλιοβασίλεμα δεν με έχει χαράξει, τον παφλασμό του απείρου ακούω βουβός, χωρίς λιγμό για απώλειες ούτε χαρές για νίκες, ελεύθερος από ενοχές και άδειος από προσμονές, γυμνός σαν τίποτα, γεμάτος σαν όλα. Read More

Φωλιά φτιάχνει πουλί

Βλέπω ένα πουλί να φτιάχνει μια περίτεχνη φωλιά και σκέφτομαι, μα πώς του ήρθε, ποιος του το έμαθε, και τότε αντιλαμβάνομαι ότι η φωλιά δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το πουλί, πάνε μαζί, δεν τη φτιάχνει το πουλί, το φτιάχνει και αυτή. Κάθε ιδιαίτερη φωλιά και ένα άλλο είδος πουλιού.

Όλα στη φύση είναι αλληλένδετα, το ένα γεννάει το άλλο, πλέκονται συνάμα και εξελίσσονται ταυτόχρονα, δίνοντας διαφορετικές μορφές πάνω στον ίδιο καμβά, παραλλαγές μιας αδιαίρετης ενότητας.

Μόνο ο άνθρωπος διαφοροποιείται, κρατάει απόσταση, βλέπει, σχεδιάζει, κατασκευάζει, αστοχεί, κακοποιεί, μετανιώνει, διορθώνει, σκέφτεται.


Κάνουμε λάθος όταν μεταφέρουμε δικούς μας μηχανισμούς στην εξήγηση των συμβάντων του φυσικού κόσμου και πιστεύουμε ότι τα άλλα όντα λειτουργούν σαν εμάς. Σε αυτήν την παρεξήγηση συντελούν πλείστες “ανθρωπομορφικές” εικόνες ζώων που κατακλύζουν τις οθόνες και τους αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες, προς τέρψη των θεατών. Χρειάζεται μια απο-ανθρωποποίηση των ζώων που να αποδώσει την ακατάληπτη ενότητα του μυστηρίου της φύσης (του


ς).

τεχνητή νοημοσύνη ή ζωή;

Πέρα από τις αστοχίες του ChatGPΤ και τις ανησυχίες που συνοδεύουν την εισβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης (Τ.Ν.), αυτή είναι αναπόφευκτο να εξελιχθεί και να μας προκαλέσει για τα καλά. Η πρόκληση θα τεθεί σε κάτι πολύ βαθύ, που αφορά την ίδια τη ζωή.
Η ζωή δεν εκδηλώνεται με τη μηχανιστική σειρά της Τ.Ν., όπου 1+1=2.
Η ζωή ακολουθεί μιαν υπερβατική σειρά, όπου 1+1=3.
Κάθε τι που γεννάται είναι μια νέα μορφή που εμφανίζεται πέραν των δύο γεννητόρων της, που συνεχίζουν να υπάρχουν. Αποτελεί κάτι τρίτο που εμφανίζεται ως “εκ θαύματος”. Αυτό είναι κάτι παντελώς άγνωστο και ξένο προς την αριθμητική της Τ.Ν.
Η ζωή ακολουθεί “προχωρημένα μαθηματικά”, που δεν μπορούν να πιάσουν οι αλγόριθμοι, οι οποίοι στηρίζονται στο 1+1=2.
Αν αφήσουμε να κυριαρχήσει η Τ.Ν., αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλά κάποιες ανθρώπινες συντεταγμένες, αλλά η ίδια η ζωή. Μιλάμε για κάτι πολύ βαθύ, πέρα από τις ανησυχίες για τις πολιτισμικές και κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές επιπτώσεις.
Οι αλγοριθμικές μηχανές δεν έχουν καμιά σκασίλα για τη ζωή. Αυτό το φαινόμενο τους είναι άγνωστο και αδιάφορο. Καμία βιωματική αγωνία δεν τους διακατέχει και δε δίνουν κανέναν αγώνα επιβίωσης (όπως αγωνίζονται όλα τα πλάσματα της γης, από τον παραμικρό μύκητα ως τον άνθρωπο). Εκεί παίζεται το παιχνίδι και εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Στη ζωή!

Η Νόρα ξεπεράστηκε

Η Νόρα αφήνει στο τέλος το “κουκλόσπιτο” του Ίψεν και τον συμβατικό γάμο της, για να βρει τον εαυτό της, παρατώντας τα παιδιά της (τα οποία, παρεμπιπτόντως, της ήταν αδιάφορα εξ αρχής). Αυτό θεωρήθηκε πράξη χειραφέτησης, που ενέπνευσε κάποιες ανήσυχος νέες Ευρωπαίες μητέρες, ειδικά στα 60’s – 70’s, με αποτέλεσμα αρκετά από τα παιδιά τους να νοσήσουν ψυχικά. (Ξέρω περιπτώσεις). Όταν ανεβάζουμε λοιπόν Ίψεν ή άλλους κλασικούς, ως τι τους ανεβάζουμε και γιατί; Δεν έχω δει κάποια πειστική απάντηση. Τα μοντέρνα ανεβάσματα και η μεταφορά τους στο σήμερα δεν αρκούν. Ισα ίσα περιπλεκουν τα πράγματα γιατί μεταφέρουν στο σήμερα ξεπερασμένα μοντέλα. Θα προτιμούσα ανεβάσματα πιστά στην εποχή του έργου ώστε να το εισπράττω μέσα στην ιστορικότητά του.

Γενικά, η έλλειψη σύγχρονων θεατρικών έργων που να ανταποκρίνονται στην εποχή μας και να τη διαβάζουν με νέο τρόπο (χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και παρωχημένα εξεγερσιακά φίλτρα) είναι παραπάνω από εμφανής.