Η ελληνοτουρκική χαρά του έμπορου όπλων και η πενία του καλλιτέχνη

Η ανθρωπότητα προοδεύει. Από τις στρατιωτικές συγκρούσεις του παρελθόντος, όπου χάθηκαν πολλές ζωές, έχουμε περάσει στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς του παρόντος, όπου χάνονται πολλά λεφτά. Προφανώς είναι καλύτερα να χάνεις λεφτά παρά ζωές, κι αυτό είναι σίγουρα μία πρόοδος. Βέβαια, τα χαμένα λεφτά, ειδικά όταν είναι τόσα πολλά, έχουν υπολογίσιμες συνέπειες στη ζωή των πολιτών : στο επίπεδο της διαβίωσής τους και ακόμα στην ίδια επιβίωσή τους, όταν, ας πούμε, στερούνται περίθαλψης για να εξοπλίζουν τα στρατά τους.  Εάν οι στρατιωτικές δαπάνες, με τα ιλιγγιώδη ποσά που απαιτούν, ήταν αναπόφευκτες για κάποιους υπέρτατους λόγους εθνικής υπόστασης και ασφάλειας από επιτιθέμενους εχθρούς, θα μπορούσαμε να τις αποδεχτούμε σαν αναγκαίο κακό. Είναι όμως;

Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Ελλάδας, μιας καταχρεωμένης χώρας, με χρόνια ύφεση, που δαπανά το 2,1 % του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ε.Ε.).

Πάμε πρώτα στα νούμερα. Ας δούμε τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2020:

Όπως βλέπουμε τα λεφτά για την Εθνική Άμυνα είναι 3.383.000.000 (3 δισεκατομμύρια, 383 εκατομμύρια).  Εδώ να πούμε ότι ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για το ίδιο έτος είναι 300.200.000 (300 εκατομμύρια, διακόσιες χιλιάδες). Δηλαδή, ο στρατός παίρνει 11 φορές περισσότερα από όσα παίρνουν όλες οι πτυχές του πολιτισμού και του αθλητισμού της χώρας μαζί. Υπόψη ότι οι περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στις Τέχνες φυτοζωούν και τις κρατάνε ζωντανές με το μεράκι τους. Επειδή το μεράκι δεν φτάνει, ας αναλογιστούμε τι άνθηση των τεχνών θα είχαμε αν αυξανόταν κατά τι το κονδύλιο του ΥΠΠΟΑ και μειωνόταν της Εθνικής Άμυνας. Για να καταλάβουμε τα μεγέθη: ο συνολικός προϋπολογισμός του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου είναι 3 εκατομμύρια όταν ένα μαχητικό τύπου F-16 ή Mirage 2000-5 κοστίζει μεταξύ 20 και 30 εκατ. ευρώ έκαστο, χωρίς να υπολογίζονται αναβαθμίσεις και οπλικά συστήματα.

Σε αυτά τα ιλιγγιώδη ποσά της Εθνικής Άμυνας έρχεται ξαφνικά να προστεθεί ένα απίστευτο καπέλο της τάξης των 10 δισεκατομμυρίων, για τα επόμενα 10 χρόνια, με 1,5 δις να εκταμιεύεται άμεσα μέσα στο 2020, με αφορμή την κλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία. Και όλο αυτό χωρίς να πει κανείς, μισό λεπτό παιδιά, τι γίνεται εδώ;;;!

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν τολμούν να αμφισβητήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες (τις μόνες που ψηφίζουν ομόφωνα) από φόβο μη χαρακτηριστούν εθνικοί μειοδότες. Τα ΜΜΕ δεν τις αμφισβητούν, όπως δεν αμφισβητούν τίποτε ουσιαστικό, καθώς είναι ελεγχόμενα. Ο λαός τσιμπάει στην προπαγάνδα και είναι έτοιμος να θυσιαστεί οικονομικά, όπως κάποτε θυσίαζε τις ζωές των παιδιών του.

Υπόψη ότι το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά, της Τουρκίας, που κι αυτή έχει τα μαύρα χάλια της στην οικονομία (και όχι μόνο). Φανταστείτε τι λύτρωση θα υπήρχε και για τους δύο λαούς αν τα βρίσκαμε. Γιατί όμως δεν τα βρίσκουμε και τι μπορεί να γίνει για να γλυτώσουμε (τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες) αυτήν την τρομακτική σπατάλη πόρων; (Οι Τούρκοι αν θέλουν να το παίζουν μπράβοι στη Συρία και στη Λιβύη, πρόβλημά τους. Εμείς τί μπορούμε να κάνουμε, είναι το θέμα.)

Κατ’ αρχήν πρέπει να κινητοποιήσουμε όλους τους υφιστάμενους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να καταστήσουμε τις ελληνοτουρκικές διαφορές ευρω-τουρκικές. Αυτό σημαίνει ότι δεν το παίζουμε υπερ-εθνικιστές, που κόπτονται για το έθνος τους πάνω από όλα και όλους, αλλά δρούμε ευρωπαϊκά, αντιλαμβανόμενοι εμείς οι ίδιοι την χώρα μας σαν μια ευρωπαϊκή επαρχία που απειλείται (στο βαθμό που απειλείται) εξ ανατολών. Έτσι δρώντας, να αναγκάσουμε την Ε.Ε. να πάρει θέση απέναντι στην Τουρκία να διαχειριστεί τις διαφορές μας σαν δικές της. Ακόμη και αν η Ε.Ε. χρειαστεί να τοποθετηθεί στρατιωτικά να το κάνει συλλογικά, σαν ευρωπαϊκός στρατός, τη σύσταση του οποίου να προκαλέσουμε.

Εφόσον ο ελληνικός στρατός γίνει μέρος ενός ευρωπαϊκού στρατού, η δαπάνη για αυτόν θα μειωθεί αυτομάτως, όπως και όλων των άλλων κρατών της Ε.Ε. Αυτοί που σίγουρα δεν θα χαρούν για αυτό θα είναι οι έμποροι όπλων. Μήπως αυτοί είναι ο λόγος που συντηρούνται οι εντάσεις μεταξύ των λαών και δεν αποκλιμακώνονται οι στρατιωτικές απειλές;

Η ένταξη των χωρών σε ευρύτερα διεθνή σχήματα συνεργασίας μπορεί να μειώσει δραστικά τους εξοπλισμούς τους, μέχρι που σιγά σιγά να μπουν στο περιθώριο σαν ξεπερασμένοι και ασύμφοροι για την επίλυση των διαφορών με επίδειξη στρατιωτικής ισχύος. Στο μεγαλύτερο βαθμό αυτό το ρόλο, άλλωστε, παίζουν οι στρατοί, το ρόλο της καθαρής επίδειξης και τίποτα άλλο. «Ποιος την έχει πιο μεγάλη» ένα πράμα.  Εντωμεταξύ οι εξοπλισμοί τους πρέπει να ανανεώνονται διαρκώς και οι παλιοί να πετιούνται, κι εμείς το κορόιδα να ξεπαραδιαζόμαστε για ένα σόου, που δεν διασκεδάζει κανέναν, πέρα από τους έμπορους όπλων. Αυτοί είναι που το γλεντάνε κανονικά τώρα με την ελληνοτουρκική κόντρα.

Οι πολύπλευρες διαστάσεις αυτής της κόντρας δεν έχουν γίνει αντιληπτές πλήρως από τους Έλληνες, που βλέπουν μόνο τη δική τους πλευρά, θεωρώντας τους Τούρκους κακούς σε όλα. Μόνο που το ίδιο μπορεί να θεωρούν και οι άλλοι τους Έλληνες. Έτσι δεν λύνονται διαφορές. Ούτε με επίδειξη «μεγέθους». Ο μόνος τρόπος να ξεμπλοκάρουμε είναι μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι όχι μόνο μέσω της Γαλλίας, που, όπως φαίνεται, έχει εξασφαλίσει το μεγαλύτερο μερίδιο από τις νέες παραγγελίες). Η υπόθεση είναι λεπτή και θέλει άλλη, πιο σοφή διαχείριση, αλλιώς πλήρωνε κορόιδο.