Τα αριστουργήματα στην τέχνη είναι αποτέλεσμα ευτυχούς σύμπτωσης ατομικού ταλέντου και κατάλληλου περιβάλλοντος. Κι έτσι πρέπει να τα χαιρόμαστε σαν σπάνιες μοναδικές στιγμές και συγκυρίες συμπαντικές.
Πίσω από αυτά τα σπάνια έργα υπάρχουν πάρα πολλά που, παρά την αξιοσύνη και την προσπάθεια των δημιουργών τους, δεν ευτύχησαν. Σε αυτά πρέπει να αποδίδουμε τιμές υπέρ αδόξως πεσόντων.
Με αφορμή τη νέα ταινία “Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο”, είδα την παλιά, του 1930. Εκεί υπάρχει μια σύντομη σκηνή στην αρχή, όπου ένας νεαρός που σκέφτεται να πάει εθελοντής στον πόλεμο, εμφανίζεται με στρατιωτική στολή στο σπίτι του. Η μαμά του ανησυχεί τρομερά. Ο μπαμπάς του επιχαίρει. Το παιδί αργότερα θα σκοτωθεί, όπως και εκατομμύρια άλλα, μέσα στα χαρακώματα του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Και από τις δύο ταινίες βγαίνει ο παραλογισμός του πολέμου, αλλά στην παλιά φαίνεται καθαρά το ανδροκρατικό αίτιο. (Πχ , στη σκηνή που ο δάσκαλος φανατίζει τους μαθητές του να πολεμήσουν για το fatherland – όχι motherland -, και να μην φανούν γυναικούλες). Οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες μεγάλωσαν γενιές ανδρών χωρίς ενσυναίσθηση. Αποκομμένοι από παιδιά και γυναίκες, γαλουχημένοι για κατορθώματα και καυχήματα στις ανδροπαρέες τους, τα έκαναν μαντάρα. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, η εποχή τους πέρασε, ευτυχώς. Δυστυχώς, όμως, συνεχίζει σε άλλα μέρη. Σε όλα αυτά τα μέρη που κοροϊδεύουν εμάς τους Ευρωπαίους σαν “φλώρους”, ενώ αυτοί πήζουν στην ανδρίλα. (Δείτε τι πάει να κάνει στην Ουκρανία ο ματσό Πούτιν και βγάλτε συμπέρασμα.)
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στις άλλες τέχνες, αλλά το χρήμα και οι πόροι που καταναλώνονται στον παγκόσμιο κινηματογράφο – ειδικά στον αμερικάνικο – για να παραχθούν απίστευτες ανοησίες είναι σκανδαλώδεις, ειδικά σε μια εποχή που πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους διαθέσιμους πόρους.
Εάν συμπεριλάβουμε, δε, το σύνολο της οπτικοακουστικής παραγωγής (τηλεόραση και πλατφόρμες) τότε μιλάμε για μια οικολογική καταστροφή επικών διαστάσεων.