Κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και γίνομαι ένας κόκκος άμμου χωρίς χαρακτήρα, καμιά ιστορία και κανένα ηλιοβασίλεμα δεν με έχει χαράξει, τον παφλασμό του απείρου ακούω βουβός, χωρίς λιγμό για απώλειες ούτε χαρές για νίκες, ελεύθερος από ενοχές και άδειος από προσμονές, γυμνός σαν τίποτα, γεμάτος σαν όλα. Read More

Βλέπω ένα πουλί να φτιάχνει μια περίτεχνη φωλιά και σκέφτομαι, μα πώς του ήρθε, ποιος του το έμαθε, και τότε αντιλαμβάνομαι ότι η φωλιά δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το πουλί, πάνε μαζί, δεν τη φτιάχνει το πουλί, το φτιάχνει και αυτή. Κάθε ιδιαίτερη φωλιά και ένα άλλο είδος πουλιού.

Όλα στη φύση είναι αλληλένδετα, το ένα γεννάει το άλλο, πλέκονται συνάμα και εξελίσσονται ταυτόχρονα, δίνοντας διαφορετικές μορφές πάνω στον ίδιο καμβά, παραλλαγές μιας αδιαίρετης ενότητας.

Μόνο ο άνθρωπος διαφοροποιείται, κρατάει απόσταση, βλέπει, σχεδιάζει, κατασκευάζει, αστοχεί, κακοποιεί, μετανιώνει, διορθώνει, σκέφτεται.

Κάνουμε λάθος όταν μεταφέρουμε δικούς μας μηχανισμούς στην εξήγηση των συμβάντων του φυσικού κόσμου και πιστεύουμε ότι τα άλλα όντα λειτουργούν σαν εμάς. Σε αυτήν την παρεξήγηση συντελούν πλείστες “ανθρωπομορφικές” εικόνες ζώων που κατακλύζουν τις οθόνες και τους αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες, προς τέρψη των θεατών. Χρειάζεται μια απο-ανθρωποποίηση των ζώων που να αποδώσει την ακατάληπτη ενότητα του μυστηρίου της φύσης (του

ς).