Οι ΗΠΑ έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα με κυριότερο την πόλωση ανάμεσα στην επιθετική αμορφωσιά των τραμπιστών και στον υστερικό κορρεκτιβισμό της δημοκρατικής ελίτ, που μπλοκάρει τις δημιουργικές συνθέσεις αυτού του μεγάλου έθνους και το μικραίνει. Η σμίκρυνση επιτείνεται από την καπιταλιστική οργάνωση της εκπαίδευσης και της υγείας, που αποκλείει τους φτωχούς και μεγαλώνει το χάσμα πλούτου. Οι αποκλεισμένοι ξεπέφτουν μορφωτικά, διατροφικά και πολιτιστικά, με τον ξεπεσμό να τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο βίας εγκληματικότητας οπλοχρησίας αστυνομοκρατίας κλπ.
Ο αμερικάνικος κινηματογράφος βρίθει από βία και οπλοφορία, χωρίς ίχνος πνευματικότητας στα blockbusters του. Η επίκληση υπερηρώων δύσκολα να γλυτώσει στην πράξη αυτό το έθνος από την κατρακύλα. Ήδη νιώθει την καυτή ανάσα των Κινέζων στο σβέρκο του. Αν δεν θέλουμε να βρεθούμε υπό την ηγεσία της κινέζικης μηχανής και της απο-ανθρωποποίησης που επιφέρει, θα πρέπει να καλύψουμε το κενό ηγεσίας των Αμερικάνων με την ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι η μόνη μας ελπίδα.

Οι γυναίκες που διαδηλώνουν υπέρ του φερετζέ διαφέρουν από αυτές που εξεγείρονται εναντίον της βίαιης επιβολής του, ως προς τούτο ακριβώς: ως προς τη βίαιη επιβολή.
Καμία από τις εξεγερμένες δεν θα επέβαλε στις μαντιλοφορεμένες να βγάλουν το χιτζάμπ με τη βία. Ενώ αυτές απαιτούν να τις το φορέσουν δια ροπάλου.
Η διαφορά ανάμεσα στις προοδευτικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις είναι η χρήση της βίας. Οι προοδευτικές αποδέχονται την ελεύθερη επιλογή των ατόμων, χωρίς να φοβούνται. Οι οπισθοδρομικές φοβούνται την ελευθερία και τσακίζουν όσους αμφισβητούν τα αυταρχικά καθεστώτα τους.
Το βλέπουμε παντού που επικρατούν. Όπως και το βλέπουμε, άλλωστε, στη Ρωσία του Πούτιν που δολοφονεί τους αντιπάλους του και εισβάλλει με τον άθλιο στρατό του σε μια γειτονική χώρα που τολμάει την αυτοδιάθεσή της.
Το ότι το Ιράν και η Ρωσία συνεργάζονται μόνο τυχαίο δεν είναι. Τα αυταρχικά καθεστώτα συνασπίζονται ενάντια στα φιλελεύθερα γιατί φοβούνται την ελευθερία όσο τίποτε άλλο. Ο φόβος φέρνει κοντά Πούτιν, Χαμενέι, Σι Τζινπιγκ, Ερντογάν, κλπ., όπως και όλους τους θιασώτες τους στη Δύση (ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, όπου αμφότεροι ασπάζονται τη βία).

Η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται (εν μέρει) και στην αποτυχία των προοδευτικών δυνάμεων να ανταποκριθούν σε κάποιες εύλογες ανησυχίες του λαού (πόπολο, αλά Ιταλικά) λόγω των εμμονών που έχουν αναπτυχθεί στις τάξεις τους, των δογματικών τους στρεβλώσεων, της απουσίας πειστικού/συνεκτικού συλλογικού οράματος και των εσωτερικών διενέξεων που αυτή η έλλειψη οράματος συνεπάγεται.
Αυτό δεν απαλλάσσει τον ίδιο τον λαό από την ευθύνη των ηλίθιων επιλογών του. Η ηλιθιότητα των ψηφοφόρων της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το πού οφείλεται αυτή ας αναζητηθεί στα πολιτιστικά σκουπίδια που καταναλώνει ο πολύς κόσμος όταν οι -και καλά- πρωτοπορίες αρέσκονται σε αυτιστικά έργα και αναμασημένες δηθενιές για να (αλληλο)βραβεύονται.
ΥΓ. Ο Φελίνι είχε προβλέψει αυτήν την εξέλιξη της Ιταλίας στις ταινίες του Intervista και Πρόβα Ορχήστρας.

Η Κίνα υπό τον Σι Τζινπινγκ έχει πάρει οριστική κατεύθυνση προς έναν τρομακτικό ολοκληρωτισμό, που συνιστά μέγιστη απειλή για τον πολιτισμό μας, μπροστά στην οποία η πουτινική Ρωσία ωχριά. Ελπίζω ο δημοκρατικός κόσμος (“Δύση”) να κινητοποιηθεί έγκαιρα και ενωμένα στην αντιμετώπισή της. Δυστυχώς, η φθορά από τον ρώσικο νεοφασισμό, όπως εκδηλώθηκε με την εισβολή στην Ουκρανία, θα λειτουργήσει υπέρ της Κίνας. Τουλάχιστον, όταν έρθει η ώρα να αναμετρηθούμε με τον κινέζικο ολοκληρωτισμό, δεν θα υπάρχουν θιασώτες του ανάμεσά μας, πιστεύω. Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να επικαλείται για τους Κινέζους τις ίδιες ανοησίες που λένε τώρα οι κρυφο-φιλο-πουτινιστές για να δικαιολογήσουν τη ρώσικη εισβολή. Εκεί τα ψέματα θα έχουν τελειώσει.