αυτιστικό σινεμά αντί ποιητικό

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ταινιών που θάλλουν στα φεστιβάλ, οι αυτιστικές ταινίες. Αυτές μοιάζουν με τις ποιητικές στο ότι ακολουθούν και οι δυο μία ασυνήθιστη αφηγηματική γραφή, κάπως παράξενη.

Η διαφορά είναι ότι οι ποιητικές συλλαμβάνουν την παραξενιά του κόσμου αυτού καθαυτού, την εγγενή ρευστότητά του, που για να την αποδώσουν, ρευστοποιούν και τα αφηγηματικά τους σχήματα. Αυτός ο τρόπος μπορεί να φαίνεται ακατανόητος για όσους δυσκολεύονται να δουν έξω από σχήματα, αλλά οι ποιητικές ταινίες δεν το κάνουν επίτηδες. Δεν επιδιώκουν τη δυσκολία για να δείχνουν δήθεν και τάχα μου γεμάτες νοήματα που δεν συλλαμβάνουν οι απλοί θεατές, εκτός από τους μυημένους των φεστιβάλ και τις κριτικές επιτροπές τους.

Από την άλλη, οι αυτιστικές ταινίες είναι παράξενες και ακατανόητες γιατί οι δημιουργοί τους διακατέχονται από έναν καλλιτεχνικό αυτισμό που τους εμποδίζει να πουν μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον και να βγάζει νόημα. Το παράξενο της γραφής τους δεν πηγάζει από την σύνδεσή τους με την παραξενιά του κόσμου αλλά από την αποσύνδεσή τους από τον κόσμο. Ζουν σε ένα αυτοαναφορικό περιβάλλον γεμάτο δικές  τους σινεφίλ αναφορές. Αυτοί μπορεί να πιστεύουν ότι οι ανοίκειες συνθέσεις τους είναι γεμάτες νοήματα, μάλιστα ασύλληπτα και μεγαλοφυή, όταν μαζί με τον αυτισμό έχουμε και ναρκισσισμό. Αυτό που μπορεί να κάνει ανεξέλεγκτο τον ναρκισσισμό τους είναι η επιβράβευσή τους ως ποιητικών ταινιών.

Πίστευα ότι οι ιθύνοντες είχαν πάρει κάπου χαμπάρι τη διαφορά, αλλά από ότι βλέπω αργεί ακόμη.