ελευθερία γυναικών νύχτα – μέρα

Είμαι όλη μέρα στο σπίτι και διαβάζω. Μου τη δίνει μες στη νύχτα και θέλω να βγω, να πάρω λίγο φρέσκο αέρα και να τρέξω. Πάω στο κοντινό πάρκο. Φαντάζομαι ότι θα είμαι μόνος. Ποιός βγαίνει να τρέχει μες στο μαύρο σκοτάδι και στους μηδέν βαθμούς. Κι όμως υπάρχει κάποιος ή μάλλον κάποια. Είναι μια νέα γυναίκα που τρέχει μόνη, σαν να μην “τρέχει τίποτα”. Νιώθω θαυμασμό, ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για εδώ που βρίσκομαι. Τέτοια αίσθηση ασφάλειας, άνεσης και αυτοπεποίθησης για μια νέα γυναίκα, που τρέχει μόνη μέσα σε ένα σκοτεινό πάρκο, χωρίς να φοβάται, είναι για μένα δείγμα υψηλού πολιτισμού! Αν θέλουμε να μετρήσουμε το βαθμό του πολιτισμού μιας χώρας θα πρέπει, ανάμεσα στα βασικά κριτήρια, να βάλουμε κατά πόσο οι γυναίκες κυκλοφορούν το βράδυ μόνες χωρίς να φοβούνται. Έχουν πολλά να γίνουν για αυτό, και έχουν δίκιο οι γυναίκες που φωνάζουν για σεξισμό, σε αυτή τη περίπτωση. Όπως οι άνδρες κυκλοφορούν χωρίς να φοβούνται, θα έπρεπε το ίδιο και αυτές. Δεν λέμε για το φόβο μήπως σε κλέψουν, που είναι κοινός για άνδρες και γυναίκες. Μιλάμε για τον έξτρα φόβο που έχουν οι γυναίκες και δεν έχουν οι άνδρες. Αυτό πρέπει να εκλείψει. Είναι κάτι με το οποίο κακώς έχουμε συμφιλιωθεί, λες και είναι φυσικός νόμος. Δεν είναι. Με βοήθησε πολύ να το κάνω καθαρό η συζήτηση που είχα τις προάλλες περί σεξισμού με την κόρη μου Mathilda Την ευχαριστώ για τη διαφώτιση και εύχομαι να μπορεί να τρέχει ελεύθερα και στα πάρκα στην Ελλάδα, όταν θα πηγαίνει εκεί, και εφόσον θα υπάρχουν πάρκα για τρέξιμο τη νύχτα.