Διεθνής συνουσία!

Είμαι εδώ και 16 χρόνια στο Βερολίνο και δεν είχα ποτέ ως τώρα ενοχληθεί από κάποια συμπεριφορά που να με κάνει να τα πάρω με τους Γερμανούς. Εντάξει, πάντα θα βρεθεί κάποιος μαλάκας όπου κι αν πας. Πέρα όμως από τη μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους απανταχού της γης, δεν εισέπραξα κάτι που να με προβληματίσει για το γερμανικό έθνος. Αντίθετα, ζούσα σε μια πόλη ανοιχτή, ανεκτική, multi kulti, multi gender και σέξι.
Read More

Λογική, Καλοσύνη, Παιχνίδισμα

Η έννοια του τρισυπόστατου έχει πολλές εφαρμογές, τελικά. Το διαπίστωσα συνειδητοποιώντας την ανάγκη να συμπληρωθεί η λογική με την καλοσύνη, για να έχουμε έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, διότι ναι μεν αναγκαίος ο ορθός λόγος αλλά χωρίς καρδιά “τι να τα κάνεις τα λεφτά”. Όμως, πάλι, σκέφτηκα, δεν αρκούν η λογική και η καλοσύνη. Το δισυπόστατο έχει κενά. Μυαλό και καρδιά δεν φτάνουν. Χρειάζεται κάτι ακόμη για να συμπληρωθεί το παζλ.  Λείπει η “τρέλα”, το παιχνίδισμα της φαντασίας, το φευγάτο και το άπιαστο, το πνεύμα.
Η λογική από μόνη της, χωρίς την καλοσύνη, φτιάχνει έναν άνθρωπο ψυχρό. Η λογική με την καλοσύνη, χωρίς το παιχνίδισμα, κάνει έναν άνθρωπο βαρετό.
Με τον όρο “παιχνίδισμα” εννοώ όλα αυτά που παίζουν με το άφατο και φευγαλέο της ζωής. Αυτά που διασκεδάζουν τον καημό μας, τον τραγουδάνε ή τον κοροϊδεύουν, τον αναπαριστούν ή τον εικονοποιούν με χρώματα, σύμβολα, χορούς, ήχους. Επίσης, αυτά που εκφράζουν την κατάνυξή μας μπρος στην ασύλληπτη μαγεία, το θαύμα και την ομορφιά του κόσμου.
Ποίηση, τέχνες, χιούμορ, αναψυχή, αθλοπαιδιές, εκδρομές, γιορτές, τελετές, διονυσιασμοί, προσευχές, κλπ. είναι κάποιες από τις εκδηλώσεις του παιχνιδίσματος της θνητής μας ύπαρξης μπροστά στο αέναο και άχρονο Είναι.
Χωρίς αυτό αλλά και χωρίς τα άλλα δύο, ο άνθρωπος είναι ελλιπής.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για παιδεία και κοινωνική εξέλιξη, αυτά δεν μπορούν να σχεδιάζονται μονομερώς ή διμερώς αλλά να λαμβάνουν υπόψη το τρισυπόστατο και να αναπτύσσονται τριμερώς, επενδύοντας και στα τρία, τρισάξια.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΦΥΛΑΚΗ

Μόνο έτσι θα μπορέσω να έχω το χρόνο που χρειάζομαι να μελετάω και να γράφω απερίσπαστος.  Άσε που δεν θα έχω κανένα να με κυνηγάει  για χρέη, εκκρεμότητες, λάθη. Θα με έχουν πιάσει και θα είμαι μέσα, με το κεφάλι μου ήσυχο.

Επιτέλους θα μπορέσω να συγκεντρωθώ στο αντικείμενο που με ενδιαφέρει περισσότερο, στη Φιλοσοφία. Όποτε το κατάφερα, ήταν δραπετεύοντας από τις υποχρεώσεις μου. Οι οποίες συσσωρευόταν εντωμεταξύ, αλλά εγώ την είχα κάνει. Μετά έπρεπε να τρέχω και να μη φτάνω.  Δεν γινόταν όμως αλλιώς.

Μόνο ξεκλέβοντας χρόνο και χρήμα, μπορείς να ξεφύγεις από τις δεσμεύσεις που κρατάνε τη σκέψη σου εγκλωβισμένη. Εκτός αν έχεις λεφτά. Αν όχι, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Η άρση του πνεύματος απαιτεί, έτσι κι αλλιώς, κάποιου είδους  υπεκφυγή, αφαίρεση, δραπέτευση  από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Για να συλλάβεις το μεγάλο σχέδιο, για να δεις το δάσος, πρέπει να μπορείς να σηκώσεις τα μάτια σου από το δέντρο, να σταματήσεις να πασχίζεις σαν ξυλοκόπος για τα ξύλα της μέρας.

Καταλαβαίνω απόλυτα τους ασκητές,  που πήραν τα βουνά, ξεμάκρυναν σε ερήμους, ανέβηκαν σε στύλους, κρύφτηκαν σε σπηλιές για να έρθουν σε επαφή με το Πνεύμα. Όποιο πνεύμα και αν έψαχναν, σε όποια θρησκεία, κουλτούρα και ιστορική φάση κι αν ζούσαν. (Ακόμη και ο Βιτγκενστάιν αποτραβήχτηκε σε μια «καλύβα» στη Νορβηγία). Όλοι κρατούσαν μιαν απόμακρη στάση από τις τριβές του κόσμου.

Βέβαια, αυτό ελλοχεύει τον κίνδυνο να ξεφύγεις εντελώς και να παρασυρθείς σε ιδεοληψίες άσχετες με τη ζωή. Ας το κάνουμε λοιπόν με διαλείμματα. Άλλωστε, έχουμε και οικογένειες. Μια τρίμηνη φυλάκιση το χρόνο, ας πούμε. Κατά προτίμηση χειμώνα, για να μη χάσουμε και το καλοκαιράκι.

κορωνο-μανιφέστο

Αυτή η πανδημία ξαναβάζει κάποιους στόχους που είχαν παλιά διάφορα αγωνιστικά κινήματα, τα οποία μπορούν (και πρέπει) τώρα να επαν-ενεργοποιηθούν.

1. Αναδιανομή του πλούτου
Οι πλουτοκράτες αυτού του κόσμου πρέπει τώρα να διαθέσουν τον πλούτο που άρμεξαν τις μέρες των παχιών αγελάδων. Καθώς όπως όλα δείχνουν θα πεινάσει κοσμάκης, ήρθε η ώρα για αυτούς να ανοίξουν τα βαρέλια με το βούτυρο που στόκαραν στα χρηματοφυλάκιά τους. Αν δεν το κάνουν με το καλό, θα πρέπει να το κάνουν δια της βίας του νόμου. Εδώ είναι που πρέπει να κινητοποιηθούμε για πολιτικές αλλαγές παγκόσμιας κλίμακας, ώστε να μην έχουν το περιθώριο να κρυφθούν σε φορολογικούς παραδείσους.

2. Αποστρατιωτικοποίηση
Οι στρατοί όπως και οι πόλεμοι έχουν αποδειχθεί εμπόδιο στην ανθρώπινη εξέλιξη, για αυτό και οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να απομακρύνονται σταδιακά από τις πολεμοχαρείς πρακτικές των περασμένων αιώνων. Οι στρατιωτικοί μηχανισμοί συνεχίζουν να αναπτύσσονται από λόγους αδράνειας, για να παίρνουν μέρος σε μάχες οπισθοφυλακής κέντρων εξουσίας που δεν θέλουν να “παραδώσουν τα όπλα”.  Είναι αναχρονιστικοί και άχρηστοι μηχανισμοί που όχι μόνο δεν συνεισφέρουν τίποτα στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα όπως τώρα, αλλά και απορροφούν τεράστιους πόρους (οικονομικούς, περιβαλλοντικούς και ανθρώπινους). Αυτούς τους πόρους τους χρειαζόμαστε επειγόντως στη μάχη που δίνουμε με την πανδημία και με τις καταστροφικές συνέπειές της στην οικονομία και στην κοινωνία.

3. Επαναφορά του δημοσίου
Το δημόσιο, το οποίο αυτο-υπονομεύτηκε από τις καταχρήσεις, τον παραγοντισμό και τον εργατοπατερισμό που συνέβησαν εντός του, αποδεικνύεται ζωτικής σημασίας για την ανθρωπότητα. Η δημόσια υγεία, πρώτα από όλα, έδειξε πόσο σημαντική είναι. Από κοντά, όλοι οι τομείς του δημοσίου, από την τήρηση των μέτρων και τον συντονισμό τόσων δραστηριοτήτων, μέχρι τις παρεμβάσεις στήριξης της οικονομίας, δείχνουν τον κομβικό ρόλο του κράτους, που τόσο ήθελαν να περιορίσουν οι νεο-φιλελεύθεροι. Πρέπει ο ρόλος του δημοσίου να ενισχυθεί ξανά, χωρίς όμως τις παθογένειες του παρελθόντος.

4. Διεθνής συνεργασία
Η πανδημία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται διεθνείς συνεργασίες για την επιτυχή αντιμετώπισή του, όπως και όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα (κλιματική αλλαγή, περιβαλλοντικές καταστροφές, προσφυγικό, υπερπληθυσμός, κλπ.)

5. Εκδημοκρατισμός
Ο χειρισμός της επιδημίας από το κινέζικο καθεστώς όταν αυτή εμφανίστηκε, δείχνει πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η απολυταρχία για την αντιμετώπιση κρίσεων που θέλουν διαφάνεια, ευελιξία, διάλογο και ανοιχτή συνεργασία, όπως υπέδειξα και με το πρώτο μάθημα από τον κορώνα.