ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΦΥΛΑΚΗ

Μόνο έτσι θα μπορέσω να έχω το χρόνο που χρειάζομαι να μελετάω και να γράφω απερίσπαστος.  Άσε που δεν θα έχω κανένα να με κυνηγάει  για χρέη, εκκρεμότητες, λάθη. Θα με έχουν πιάσει και θα είμαι μέσα, με το κεφάλι μου ήσυχο.

Επιτέλους θα μπορέσω να συγκεντρωθώ στο αντικείμενο που με ενδιαφέρει περισσότερο, στη Φιλοσοφία. Όποτε το κατάφερα, ήταν δραπετεύοντας από τις υποχρεώσεις μου. Οι οποίες συσσωρευόταν εντωμεταξύ, αλλά εγώ την είχα κάνει. Μετά έπρεπε να τρέχω και να μη φτάνω.  Δεν γινόταν όμως αλλιώς.

Μόνο ξεκλέβοντας χρόνο και χρήμα, μπορείς να ξεφύγεις από τις δεσμεύσεις που κρατάνε τη σκέψη σου εγκλωβισμένη. Εκτός αν έχεις λεφτά. Αν όχι, δεν έχεις άλλη επιλογή.

Η άρση του πνεύματος απαιτεί, έτσι κι αλλιώς, κάποιου είδους  υπεκφυγή, αφαίρεση, δραπέτευση  από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Για να συλλάβεις το μεγάλο σχέδιο, για να δεις το δάσος, πρέπει να μπορείς να σηκώσεις τα μάτια σου από το δέντρο, να σταματήσεις να πασχίζεις σαν ξυλοκόπος για τα ξύλα της μέρας.

Καταλαβαίνω απόλυτα τους ασκητές,  που πήραν τα βουνά, ξεμάκρυναν σε ερήμους, ανέβηκαν σε στύλους, κρύφτηκαν σε σπηλιές για να έρθουν σε επαφή με το Πνεύμα. Όποιο πνεύμα και αν έψαχναν, σε όποια θρησκεία, κουλτούρα και ιστορική φάση κι αν ζούσαν. (Ακόμη και ο Βιτγκενστάιν αποτραβήχτηκε σε μια «καλύβα» στη Νορβηγία). Όλοι κρατούσαν μιαν απόμακρη στάση από τις τριβές του κόσμου.

Βέβαια, αυτό ελλοχεύει τον κίνδυνο να ξεφύγεις εντελώς και να παρασυρθείς σε ιδεοληψίες άσχετες με τη ζωή. Ας το κάνουμε λοιπόν με διαλείμματα. Άλλωστε, έχουμε και οικογένειες. Μια τρίμηνη φυλάκιση το χρόνο, ας πούμε. Κατά προτίμηση χειμώνα, για να μη χάσουμε και το καλοκαιράκι.