Λογική, Καλοσύνη, Παιχνίδισμα

Η έννοια του τρισυπόστατου έχει πολλές εφαρμογές, τελικά. Το διαπίστωσα συνειδητοποιώντας την ανάγκη να συμπληρωθεί η λογική με την καλοσύνη, για να έχουμε έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, διότι ναι μεν αναγκαίος ο ορθός λόγος αλλά χωρίς καρδιά “τι να τα κάνεις τα λεφτά”. Όμως, πάλι, σκέφτηκα, δεν αρκούν η λογική και η καλοσύνη. Το δισυπόστατο έχει κενά. Μυαλό και καρδιά δεν φτάνουν. Χρειάζεται κάτι ακόμη για να συμπληρωθεί το παζλ.  Λείπει η “τρέλα”, το παιχνίδισμα της φαντασίας, το φευγάτο και το άπιαστο, το πνεύμα.
Η λογική από μόνη της, χωρίς την καλοσύνη, φτιάχνει έναν άνθρωπο ψυχρό. Η λογική με την καλοσύνη, χωρίς το παιχνίδισμα, κάνει έναν άνθρωπο βαρετό.
Με τον όρο “παιχνίδισμα” εννοώ όλα αυτά που παίζουν με το άφατο και φευγαλέο της ζωής. Αυτά που διασκεδάζουν τον καημό μας, τον τραγουδάνε ή τον κοροϊδεύουν, τον αναπαριστούν ή τον εικονοποιούν με χρώματα, σύμβολα, χορούς, ήχους. Επίσης, αυτά που εκφράζουν την κατάνυξή μας μπρος στην ασύλληπτη μαγεία, το θαύμα και την ομορφιά του κόσμου.
Ποίηση, τέχνες, χιούμορ, αναψυχή, αθλοπαιδιές, εκδρομές, γιορτές, τελετές, διονυσιασμοί, προσευχές, κλπ. είναι κάποιες από τις εκδηλώσεις του παιχνιδίσματος της θνητής μας ύπαρξης μπροστά στο αέναο και άχρονο Είναι.
Χωρίς αυτό αλλά και χωρίς τα άλλα δύο, ο άνθρωπος είναι ελλιπής.
Όταν, λοιπόν, μιλάμε για παιδεία και κοινωνική εξέλιξη, αυτά δεν μπορούν να σχεδιάζονται μονομερώς ή διμερώς αλλά να λαμβάνουν υπόψη το τρισυπόστατο και να αναπτύσσονται τριμερώς, επενδύοντας και στα τρία, τρισάξια.