Διεθνής συνουσία!

Είμαι εδώ και 16 χρόνια στο Βερολίνο και δεν είχα ποτέ ως τώρα ενοχληθεί από κάποια συμπεριφορά που να με κάνει να τα πάρω με τους Γερμανούς. Εντάξει, πάντα θα βρεθεί κάποιος μαλάκας όπου κι αν πας. Πέρα όμως από τη μαλακία που δέρνει κάποιους ανθρώπους απανταχού της γης, δεν εισέπραξα κάτι που να με προβληματίσει για το γερμανικό έθνος. Αντίθετα, ζούσα σε μια πόλη ανοιχτή, ανεκτική, multi kulti, multi gender και σέξι.
Μόνο ευγνωμοσύνη είχα για την κοινωνία που δέχτηκε όλους εμάς τους ξένους , χωρίς να μας αποξενώνει. Δεν ένιωσα ποτέ άσχημα ή μειονεκτικά. Ακόμη και όταν αντιμετώπιζα τη θρυλική βερολινέζικη αγένεια, γελούσα, αναγνωρίζοντας στους παλιούς Βερολινέζους το δικαίωμα στην παράδοσή τους (να τα λένε όλα στη φόρα, χωρίς να κρύβουν κακίες, και να γκρινιάζουν ελεύθερα).
Μέχρι που χρειάστηκε να ζήσω για λίγο εκτός Βερολίνου, στο Βρανδεμβούργο. Εκεί, μέσα σε ένα μήνα, διαπίστωσα μια συγκεκριμένη γερμανική συμπεριφορά, για την οποία είχα ακούσει, αλλά δεν είχα βιώσει. Είδα ότι ανάμεσα στους άλλους υπάρχουν και αρκετοί που είναι κλειστοί, στρυφνοί και αφιλόξενοι, μίζεροι και αυστηροί, που περιμένουν το παραμικρό στραβοπάτημά σου για να σού την πουν. Κουτάκια και κανόνες, τους κρατάνε στη σειρά, και όποιος παρεκκλίνει, τον κοιτάνε στραβά.
Μπορεί στο Βρανδεμβούργο να έχουν κάποια θεματάκια με τους ξένους, όπως και στην υπόλοιπη Ανατολική Γερμανία που το ξενοφοβικό AFD έπιασε 20% κατά τόπους, και αυτό να εξηγεί κάπως τη συμπεριφορά τους. Διέγνωσα όμως κάτι «γερμανικό» στον τρόπο τους, που πρέπει να υπάρχει σε πολλά μέρη της Γερμανίας και να αποτελεί χαρακτηριστικό που ενδημεί στο γερμανικό έθνος γενικότερα. Σίγουρα δεν συναντάται στην Ελλάδα, όπου θα βρεις άλλους τρόπους έκφρασης της δυστροπίας των Ελλήνων, αλλά όχι αυτόν.
Είχα ακούσει για αυτή τη συμπεριφορά, αλλά τη διαπίστωσα τώρα που βρέθηκα εκτός της διεθνοποιημένης πρωτεύουσας, στην επαρχία, σε μια καθαρά γερμανική περιοχή, η οποία μάλιστα έμεινε λίγο πίσω από τα προοδευτικά ρεύματα, λόγω του ολοκληρωτικού καθεστώτος που είχε για χρόνια και την είχε αποκλείσει από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Δύση.
Τότε, συνειδητοποίησα ότι οι κλειστές ομάδες τείνουν να παγιώνουν συμπεριφορές, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι δυστροπίες τους. Πρόκειται για εμμονές που παγιώνονται και φτιάχνουν μοντέλα επαναλαμβανόμενα από γενιά σε γενιά, εφόσον οι γενιές μένουν μεταξύ τους και δεν ξεφεύγουν, να αναμειχθούν και να εξελιχθούν.
Οι τρόπος να ξεπεράσουμε ό,τι μας κακοχαρακτηρίζει ως έθνη (αφού όλα τα έθνη έχουν τα κουσούρια τους) είναι το άνοιγμα, η επικοινωνία, η ανταλλαγή, η ανάμειξη και η συνουσία των εθνών. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αφεθούν οι νέες γενιές να ταξιδέψουν, να αναμειχθούν και να ερωτευθούν. Άρα, να αρθούν περιορισμοί και αποκλεισμοί, από τη μία, και να ενθαρρυνθούν τα ανοίγματα και οι ανταλλαγές, από την άλλη.
Η Γερμανία όπως και η Ελλάδα και όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτρέπουν την ενδω-ευρωπαϊκή κινητικότητα, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί, αλλά το κάνουν παθητικά, επειδή το έχουν υπογράψει. Παραμένουν επιφυλακτικές και παζαρεύουν συνέχεια τα εθνικά τους συμφέροντα, θωπεύοντας τους γηγενείς τους, που αποτελούν το εκλογικό πελατολόγιο των κυβερνητικών κομμάτων. Αυτά προκειμένου να εκλεγούν, υπόσχονται προάσπιση των εθνικών συμφερόντων αλλά μαζί προασπίζονται και εθνικά ελαττώματα.
Τα οφέλη από διεθνή ανοίγματα και συνουσία των εθνών δεν έχουν εκτιμηθεί όσο πρέπει. Υποτιμούνται συστηματικά από τους δερβέναγες κάθε τόπου, που δε θέλουν να χάσουν τη νομή της τοπικής τους εξουσίας.
Η δύναμη που μπορεί να σπάσει τα στεγανά είναι η καύλα, που ευτυχώς έλκεται από το άγνωστο, όσο κι αν το φοβάται. Εκεί παίζεται το παιχνίδι κι εκεί θα κερδηθεί, μακροπρόθεσμα. Έτσι θα ξεπεραστούν και οι ιδιοτροπίες των Γερμανών, αλλά και των Ελλήνων.
Η συνουσία των εθνών θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δημιουργική σύνθεση, με τους Έλληνες να αποκτούν την υπευθυνότητα των Γερμανών και τους Γερμανούς τη χαλαρότητα των Ελλήνων.
Βέβαια, δεν αποκλείεται να συνέβαινε και το αντίθετο. Τα έθνη να μοιραζόταν τα ελαττώματά τους, αντί για τις αρετές τους. Αυτό θα είχε μεγάλη πλάκα.