Είμαι στη μάνας μου και βλέπω σειρές στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με αυτό το περιεχόμενο. Καμία. Εγώ είμαι του ποιοτικού κινηματογράφου (και καλά). Αν όμως δεν υπάρχει σχέση μεταξύ εμού του ποιοτικού (ας πούμε) και του μαζικού, τότε πώς αυτά που πρεσβεύω θα περάσουν στις πλατιές μάζες (λέμε τώρα) για να αλλάξουμε τον κόσμο παρέα, όπως ευαγγελίζομαι στα μεγαλόπνοα κείμενά μου;
(Διότι αν δεν κερδίσεις τις μάζες δεν πρόκειται να καταφέρεις πολλά. Εκτός αν σκέφτεσαι να κάνεις κάποια αποκομμένη κοινότητα, που στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας δεν ευσταθεί, έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε, δεν γίνεται να αποφύγεις τις οικολογικές επιπτώσεις τη μαζικής ανάπτυξης. Οπότε, άκυρο.)
Υπάρχει λοιπόν μια ανακολουθία αυτών που πρεσβεύω, αν δεν περάσουν στις μάζες. Έλα όμως που εγώ δεν εμπνέομαι καθόλου να κάνω αυτή την τηλεόραση. Τότε πώς θα γίνει το πέρασμα; Κάπου σκαλώνει το πράμα. Μήπως το ίδιο σκάλωμα ισχύει και σε άλλα πεδία και όχι μόνο στα κινηματογραφικά;
Πώς περνάμε το μήνυμά μας στις μάζες, όταν δεν μιλάμε τη γλώσσα της; Να το κάνουμε επίτηδες; Να το παίζουμε όπως οι μαοϊκοί φοιτητές που πήγαιναν να κάνουν τους εργάτες στα εργοστάσια; Είναι πολύ ψεύτικο και ξέρουμε πού οδήγησε αυτό το ψέμα. Πώς γίνεται όμως να παραμείνουμε αυθεντικοί και ταυτόχρονα να συγκινούμε τα πλήθη;
Ξαναγυρίζω στη σχέση του ποιοτικού κινηματογράφου με τα σήριαλ για να μελετήσω το πρόβλημα επί ενός πεδίου που κατέχω. Και τότε μου ρχεται “φλασιά”. Το πέρασμα στις μάζες δεν πρέπει να αναζητηθεί στην λαϊκίστικη υποβάθμιση της κινηματογραφικής δημιουργίας, για να γεμίσουμε τις αίθουσες. Αυτό το κάνουν τα μπλοκμπαστερ και τα σήριαλ, ούτως ή άλλως. Δεν εισάγουμε κάτι διαφορετικό ούτε προκαλούμε κάποια αλλαγή ηθών και ύφους, έτσι.
Το πέρασμα βρίσκεται στην ίδια την αυθεντικότητά μας. Αν είμαστε αληθινοί και αυθεντικοί στα έργα μας, τότε όσοι από τη μάζα αναζητούν την αλήθεια και την αυθεντικότητα, θα αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους σε αυτά τα έργα και θα ταυτιστούν μαζί τους. Θα τους κερδίσουμε και θα έρθουν κοντά μας. Θα σηκωθούν από τον καναπέ της τηλεόρασης και θα σταματήσουν τα ποπ-κορν των μπλοκμπάστερ. Αυτοί με τη σειρά τους θα επηρεάσουν και τους υπόλοιπους που έμειναν καθισμένοι στον καναπέ. Αυτοί είναι οι ενδιάμεσοί μας, για να περάσουμε το μήνυμά μας. Αυτούς μπορούμε να κερδίσουμε παραμένοντας οι εαυτοί μας.
Στην πράξη, όμως, αυτή την εποχή, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι ενδιάμεσοι προτιμούν τον καναπέ, τα μλοκμπάστερ, τον Τραμπ και το Μπρέξιτ διότι εμείς δεν είμαστε αυθεντικοί. Δεν παράγουμε έργα μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας μας, αλλά αναπαράγουμε ψευδεπίγραφες φόρμες που μπορεί να αρέσουν στους κιουρέιτορ και να αναμασάμε εμμονικές ιδεοληψίες πολιτικής ορθότητας που επικροτεί η ακαντέμια, αλλά ξενερώνουν τους ενδιάμεσους. Έρχονται να δουν τις ταινίες μας, βλέπουν βαρύγδουπες μπαρούφες, απογοητεύονται και προτιμούν τον καναπέ τους και το νετφλιξ.
Λέμε εξυπνάδες και κάνουμε εξυπνακισμούς που μπορεί να έχουν πέραση στους στενούς ελιτίστικους κύκλους μας, στις φουάρ και στα φεστιβάλ, αλλά δεν αφορούν τον κόσμο διότι δεν διαπραγματεύονται κάτι επί της ουσίας.
Οι εξυπνάδες μας μπορεί να μας δίνουν άρθρα, δημοσιεύσεις και βραβεία της ελίτ, αλλά ο κόσμος χέστηκε. Δεν δίνει δεκάρα για την επιτηδευμένη υποκρισία μας. Προτιμά την μπρούτα αυθεντικότητα του κάθε καραγκιόζη, που θα τον ψηφίσει για να μας κράξει.
Έχουμε ξεκοπεί από τον πολύ κόσμο, γιατί χάσαμε τους ενδιάμεσους. Θα τους κερδίσουμε μόνο αν γίνουμε ουσιαστικοί στην αναζήτηση την αλήθειας μας, χωρίς εκπτώσεις, ούτε προς τον λαϊκισμό ούτε προς τον ελιτισμό.