Προβλέψεις για το 8080 μ.Χ.
Αφού έκανα μια αναγωγή του πρωτοχρονιάτικου 2020 στο Ευτυχές 8080! από όπου φάνηκε η ματαιότητα πολλών επιδιώξεών μας, τολμώ κάποιες προβλέψεις για το 8080 και τη σχέση του με εμάς. Read More
Ευτυχές 8080!
Μπαίνουμε στο ευτυχές 2020 (είκοσι – είκοσι) με διπλή αναγραφή του πρώτου διψήφιου: αυτό συνέβη μόνο μια φορά μ.Χ, στο πάλαι ποτέ ευτυχές 1010. Θα επαναληφθεί το 3030, 4040, …8080, κλπ. Σταματάω στο 8080, γιατί έχει αυτό το 8 που μοιάζει με όρθιο άπειρο και μου βγάζει συμβολισμό.
Είναι μόνο 6060 χρόνια από τώρα. Όχι πολλά σε σύγκριση με τα 300.000 της εμφάνισης του homo sapiens και απειροελάχιστα σε σχέση με τα 4 δις χρόνια από την εμφάνιση της ζωής στη γη. Για τη δική μας ύπαρξη όμως είναι αβυσσαλέα, αφού θα έχει χαθεί στην άβυσσο της λήθης κάθε ίχνος από το περίφημο 2020 μας. Read More
Από τις καταλήψεις στα Airbnb
Όσοι επιχαίρουν με τη δια ροπάλου κατάλυση των καταλήψεων δεν πρέπει να έχουν υπάρξει νέοι με ιδιαίτερες ανησυχίες. Γεννημένοι νοικοκύρηδες θα μεγάλωσαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές του μπαμπά τους χωρίς παρεκκλίσεις (πέρα από το ότι μπορεί να σούρωσαν μια βραδιά στο Μερσέντες). Τώρα ήρθε η ώρα να πάρουν την εκδίκησή τους για τον χλευασμό που εισέπρατταν ως φλώροι.
Ο μέσος νέος, που έχει αίσθηση της μικροαστικής απελπισίας στα ασφυκτικά τριάρια των ελληνικών τσιμεντοπόλεων, δεν έχει ζωτικό χώρο να εκφραστεί, να συναντηθεί και να ψαχτεί μέσα σε αυτή την πνιγηρή πολεοδομία.
Οι καταλήψεις ξεκίνησαν σαν ρωγμές στη μικροαστική πολεοδομία, για να δώσουν ανάσα στους νέους, ευκαιρία αυτοδιαχείρισης και δυνατότητα αναζήτησης.
Ξέρουμε ότι δημόσιοι χώροι για τους νέους δεν υπάρχουν ή είναι ανεπαρκείς. Οι καφετέριες και τα μπαράκια μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά δεν θα τον λέγαμε και δημιουργικό. Οπότε έμεναν οι καταλήψεις παρατημένων σπιτιών και εγκαταλελειμμένων χώρων. Ποιο το πρόβλημα.
Εδώ έρχεται η ευθύνη των καταληψιών. Αρκετές καταλήψεις παρεκτράπηκαν, φιλοξένησαν «μπαχαλάκηδες» και επέτρεψαν φαινόμενα «αναρχο-φασισμού», όμως δεν ήταν όλες έτσι. Στις περισσότερες αυτό το φαινόμενο υπήρξε σαν παρενέργεια και δεν συνιστούσε το καθαρό ενέργημά τους. Θα μπορούσε να τεθεί ως όρος υποστήριξής τους το να αποποιηθούν τα αναρχο-φασιστικά στοιχεία και όχι να παταχθούν όλες αδιακρίτως. Οι δήμοι θα έπρεπε μάλιστα να τις «αγκαλιάσουν» και να βρουν ένα τρόπο συνεργασίας μαζί τους, όμως τις είδαν σαν απειλή διότι ξέφευγαν από την εξουσία τους.
Τώρα που οι ρωγμές έκλεισαν και επήλθε η τάξις, μπετοναρίστηκαν όλα ξανά σε τριαράκια κι όσα τυχόν είναι ελεύθερα διατίθενται για Airbnb.
Προικιά από τη μαμά μου
Η μαμά μου έχει παράπονο γιατί τα προικιά που μου ετοίμασε μένουν ακόμη στην ντιβανοκασέλα που τα είχε φυλάξει προσεχτικά για τον γάμο μου. Κεντημένες πετσέτες, μπάντες, μαξιλάρες και σεμέδες, πλεκτές κουβέρτες και σκεπάσματα, δαντελωτές μαξιλαροθήκες και προσόψια, τραπεζομάντιλα και σεντόνια γαμήλια.
“Έβγαλα τα μάτια μου, παιδί μου. Ξέρεις τι αξία έχουν αυτά. Τόσα χρόνια πλέξιμο και κέντημα. Άσε τα υλικά. Οι καλύτερες κλωστές και τα πιο ακριβά υφάσματα.”
“Γιατί τα έκανες, ρε μάνα, αφού ήξερες ότι εγώ δεν είμαι για τέτοια παντρειά.”
“Ε, και τι, θα σε άφηνα ξεβράκωτο;!”
“Καλά, δεν έβλεπες ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω τέτοιο σπιτικό που θα ταίριαζαν; Ξέρεις κανένα σύγχρονο σπίτι να σκεπάζει με καρέ το ψυγείο και να βάζει σεμέν κάτω από την τηλεόραση; ”
“Πώς, βάζουν ακόμη. Αυτοί που ξέρουν να εκτιμάνε το ωραίο.”
“Το κάνουν για να μην ακούν τη γρίνια από τις μάνες τους. Το ωραίο, μαμά, αλλάζει με τις εποχές. Αυτό που για εσάς ήταν ωραίο, για εμάς σήμερα μπορεί να είναι κιτς”.
“Τι είναι αυτό πάλι. Εμείς αυτό το ωραίο μάθαμε, αυτό κάναμε. Έβγαλα τα μάτια μου για αυτό, πιάστηκαν τα χέρια μου, ξοδεύτηκα, έδωσα και από το υστέρημά μου, για να μένουν τώρα στην κασέλα.”
Η μάνα μου ξοδεύτηκε και κουράστηκε υπερασπιζόμενη την αισθητική μιας εποχής που τέλειωνε. Το τέλος ήταν μπροστά στα μάτια της αλλά δεν ήθελε να το δει. Θα είχε κερδίσει τόσο κόπο και χρήμα, αν το έβλεπε. Πόσες φορές δεν κάνουμε όμως το ίδιο σε τόσα άλλα ζητήματα;
Αποφασίζω να την παρηγορήσω. “Μαμά, δεν θα πάνε χαμένα. Θα τα πάρουν οι εγγόνες σου; Αυτές σίγουρα θα τα εκτιμήσουν.” Παίρνω τηλέφωνο τη Ματίλντα και της λέω για τα προικιά της γιαγιάς. “Ναι, μπαμπά, τα έχω δει. Είναι υπέροχα. Θα αρέσουν και στη Λάνα. Θα μας τα δώσεις;”
ΥΓ. Η γιαγιά άρχισε πάλι το κέντημα.