Από τις καταλήψεις στα Airbnb

Όσοι επιχαίρουν με τη δια ροπάλου κατάλυση των καταλήψεων δεν πρέπει να έχουν υπάρξει νέοι με ιδιαίτερες ανησυχίες. Γεννημένοι νοικοκύρηδες θα μεγάλωσαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές του μπαμπά τους χωρίς παρεκκλίσεις (πέρα από το ότι μπορεί να  σούρωσαν μια βραδιά στο Μερσέντες). Τώρα ήρθε η ώρα να πάρουν την εκδίκησή τους για τον χλευασμό που εισέπρατταν ως φλώροι.

Ο μέσος νέος, που έχει αίσθηση της μικροαστικής απελπισίας στα ασφυκτικά τριάρια των ελληνικών τσιμεντοπόλεων, δεν έχει ζωτικό χώρο να εκφραστεί, να συναντηθεί και να ψαχτεί μέσα σε αυτή την πνιγηρή πολεοδομία.

Οι καταλήψεις ξεκίνησαν σαν ρωγμές στη μικροαστική πολεοδομία, για να δώσουν ανάσα στους νέους, ευκαιρία αυτοδιαχείρισης και δυνατότητα αναζήτησης.

Ξέρουμε ότι δημόσιοι χώροι για τους νέους δεν υπάρχουν ή είναι ανεπαρκείς. Οι καφετέριες και τα μπαράκια μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά δεν θα τον λέγαμε και δημιουργικό. Οπότε έμεναν οι καταλήψεις παρατημένων σπιτιών και εγκαταλελειμμένων χώρων. Ποιο το πρόβλημα.

Εδώ έρχεται η ευθύνη των καταληψιών. Αρκετές καταλήψεις παρεκτράπηκαν, φιλοξένησαν «μπαχαλάκηδες» και επέτρεψαν φαινόμενα «αναρχο-φασισμού», όμως δεν ήταν όλες έτσι. Στις περισσότερες αυτό το φαινόμενο υπήρξε σαν παρενέργεια και δεν συνιστούσε το καθαρό ενέργημά τους. Θα μπορούσε να τεθεί ως όρος υποστήριξής τους το να αποποιηθούν τα  αναρχο-φασιστικά στοιχεία και όχι να παταχθούν όλες αδιακρίτως. Οι δήμοι θα έπρεπε μάλιστα να τις «αγκαλιάσουν» και να βρουν ένα τρόπο συνεργασίας μαζί τους, όμως τις είδαν σαν απειλή διότι ξέφευγαν από την εξουσία τους.

Τώρα που οι ρωγμές έκλεισαν και επήλθε η τάξις, μπετοναρίστηκαν όλα ξανά σε τριαράκια κι όσα τυχόν είναι ελεύθερα διατίθενται για Airbnb.