Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσοι δικοί μας άνθρωποι διαδίδουν συνωμοσιολογικές απόψεις με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Άνθρωποι, κατά τα άλλα λογικοί, είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν τους πιο ακραίους παραλογισμούς προκειμένου να μην αποδεχθούν αναντίρρητα επιστημονικά δεδομένα, θεωρώντας τα χαλκευμένα από κάποια αόρατα κέντρα ελέγχου των μαζών. Χιλιάδες υγειονομικοί φορείς, νοσοκομεία και κλινικές, εκατομμύρια γιατροί, νοσηλευτές και ερευνητές, είναι, κατ’ αυτούς, υποχείριοι σκοτεινών κέντρων εξουσία. Το ίδιο και όλα τα επίσημα μέσα ενημέρωσης, ένα σωρό κρατικές υπηρεσίες, κλπ. Όλα αυτά για να τα ‘κονομήσει ο Γκέιτς, ο Σόρος, οι φαρμακευτικές, οι ιλλουμινάτοι, το δίκτυο των παιδόφιλων Δημοκρατικών, που έκλεψαν τις εκλογές από τον Τραμπ. Τον Τραμπ ναι!

Read More

Νιώθω αμήχανα με τη χρήση του αρσενικού γένους σε λέξεις που εκφράζουν το σύνολο των ανθρώπων. Ειδικά όταν τις συναντάω σε φιλοσοφικά κείμενα που γράφτηκαν προ 30ετίας, οπότε είχε τεθεί επί τάπητος η ισότητα των γυναικών. Όμως τι να έκαναν οι άνθρωποι, πώς να τις έγραφαν αλλιώς;
Στα ελληνικά, για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε τα αρσενικά “κάποι-ος άνθρωπ-ος” ή “αυτ-οί οι άνρθωπ-οι”, ανεξάρτητα αν αναφερόμαστε σε άνδρα ή γυναίκα. Η ίδια η λέξη “άνθρωπος” είναι αρσενικού γένους. Οι Άγγλοι, μάλιστα, χρησιμοποιούν τη λέξη “man”, που το κάνει ακόμη πιο δύσκολο.

Διαβάζω το Theory of Justice του John Rawls και γράφει συνέχεια “man” και “he” για να αναφερθεί στον άνθρωπο, ενώ αναπτύσσει μια θεωρία της δικαιοσύνης ισότιμη και ουδέτερη, που δεν λαμβάνει υπόψη διαφορές φύλων, τάξεων, κλπ.   Μπορεί ο συγγραφέας να μην έδωσε πολύ σημασία στα άρθρα και τα γένη των λέξεων ή να μην μπορούσε να γράψει αλλιώς.

Η γλώσσα μας έχει διαμορφωθεί μέσα στους αιώνες, με μακραίωνη παράδοση της πατριαρχίας, που έχει αφήσει το στίγμα της στις λέξεις. Αυτό πρέπει να αλλάξει, διότι δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη κατάσταση του ανθρώπου. Read More

Είμαι όλη μέρα στο σπίτι και διαβάζω. Μου τη δίνει μες στη νύχτα και θέλω να βγω, να πάρω λίγο φρέσκο αέρα και να τρέξω. Πάω στο κοντινό πάρκο. Φαντάζομαι ότι θα είμαι μόνος. Ποιός βγαίνει να τρέχει μες στο μαύρο σκοτάδι και στους μηδέν βαθμούς. Κι όμως υπάρχει κάποιος ή μάλλον κάποια. Είναι μια νέα γυναίκα που τρέχει μόνη, σαν να μην “τρέχει τίποτα”. Νιώθω θαυμασμό, ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για εδώ που βρίσκομαι. Τέτοια αίσθηση ασφάλειας, άνεσης και αυτοπεποίθησης για μια νέα γυναίκα, που τρέχει μόνη μέσα σε ένα σκοτεινό πάρκο, χωρίς να φοβάται, είναι για μένα δείγμα υψηλού πολιτισμού! Αν θέλουμε να μετρήσουμε το βαθμό του πολιτισμού μιας χώρας θα πρέπει, ανάμεσα στα βασικά κριτήρια, να βάλουμε κατά πόσο οι γυναίκες κυκλοφορούν το βράδυ μόνες χωρίς να φοβούνται. Έχουν πολλά να γίνουν για αυτό, και έχουν δίκιο οι γυναίκες που φωνάζουν για σεξισμό, σε αυτή τη περίπτωση. Όπως οι άνδρες κυκλοφορούν χωρίς να φοβούνται, θα έπρεπε το ίδιο και αυτές. Δεν λέμε για το φόβο μήπως σε κλέψουν, που είναι κοινός για άνδρες και γυναίκες. Μιλάμε για τον έξτρα φόβο που έχουν οι γυναίκες και δεν έχουν οι άνδρες. Αυτό πρέπει να εκλείψει. Είναι κάτι με το οποίο κακώς έχουμε συμφιλιωθεί, λες και είναι φυσικός νόμος. Δεν είναι. Με βοήθησε πολύ να το κάνω καθαρό η συζήτηση που είχα τις προάλλες περί σεξισμού με την κόρη μου Mathilda Την ευχαριστώ για τη διαφώτιση και εύχομαι να μπορεί να τρέχει ελεύθερα και στα πάρκα στην Ελλάδα, όταν θα πηγαίνει εκεί, και εφόσον θα υπάρχουν πάρκα για τρέξιμο τη νύχτα.

Read More