το καθοριστικό 20%

Συνάντησα κάποια ωραία άτομα από Ρωσία και διαπίστωσα από κοντά ότι  – και φυσικά – υπάρχουν και εκεί, όπως παντού, άνθρωποι με κριτική σκέψη, πολιτική συνείδηση και κοινωνική/περιβαλλοντική ευαισθησία, που τους διαφοροποιεί εντελώς από τυραννικά και άλλα καθεστώτα σκοταδισμού. Καθεστώτα κάθε είδους που βασίζονται στον φόβο των πολλών για να καρπώνονται οι λίγοι πλούτη και προνόμια.

(Όπως έχουμε εμείς εδώ, για παράδειγμα, το καθεστώς του εναγκαλισμού κράτους και Εκκλησίας ή αυτό του δεσμευμένου Τύπου ).

Αυτό που καθορίζει τις κοινωνίες είναι αν αυτοί οι άνθρωποι –  που πάντα υπάρχουν και κατά υπολογισμούς αποτελούν ένα 20% του πληθυσμού – καταφέρνουν να ενεργοποιηθούν  και να διαμορφώσουν τις εξελίξεις ή μένουν  παθητικοί, διαλυμένοι, φοβισμένοι και αδύναμοι να φέρουν αλλαγές.

Πολιτική

δραματουργικός παλιμπαιδισμός

Μετά από κάποιες ταινίες που είδα που προβάλλουν για πολλοστή φορά τη μιζέρια του κόσμου – λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε ή να ελπίσουμε – αναρωτήθηκα ξανά για αυτή την εμμονή των καλλιτεχνών στο κακό. Πέρα από τη δραματουργική ευκολία που δίνει και την εύκολη πρόκληση, πέρα από τον παρωχημένο αρνητισμό στην και καλά μικροαστική κοινωνία που αναμασάει η τέχνη από τον 19ο αιώνα και συνεχίζει να τον πουλάει σαν μοντέρνο, πέρα από τον εγγενή σαδομαζοχισμό του καλλιτέχνη σαν το παιδί που δεν το παίζανε και τώρα θα σας δείξω εγώ, διακρίνω και μία άρνηση ενηλικίωσης. Ως ενήλικας καλείσαι να σταματήσεις την γκρίνια και να κάνεις κάτι της προκοπής, να χτίσεις, να φτιάξεις, να λύσεις. Να παράγεις κάποια θέση, ξεπερνώντας την άρνηση. Να μη φοβάσαι και να δείξεις τόλμη. Να μη βλέπεις τον κόσμο σαν απειλή αλλά σαν ευκαιρία δράσης. Αυτό λοιπόν φαίνεται να λείπει δραματικά από το σινεμά που δείχνει κολλημένο σε έναν δραματουργικό παλιμπαιδισμό.

Κινηματογράφος

κάποιος να με ακούει

Είναι τόσο σημαντικό να έχεις έναν άνθρωπο έμπιστο, να του λες αφιλτράριστα τα προβλήματά σου χωρίς να τα φιλτράρει αυτός με τα δικά του. Έτσι μπορείς να έχεις μια καθαρή εικόνα τί σού συμβαίνει. Είναι όμως τόσο σπάνιο να τον βρεις. Γι αυτό γίνονται αναγκαίοι οι επαγγελματίες που σε ακούνε επ’ αμοιβή.
Στη βάση είναι πολύ απλό.
Χρειαζόμαστε κάποιον να εξωτερικευόμαστε, να βγαίνουμε έξω από εμάς, να αποστασιοποιούμαστε και έτσι να διακρίνουμε καλύτερα τί μας συμβαίνει. Είναι σαν να αντικειμενικοποιούμε το υποκειμενικό μας και να ελαφρύνουμε το βάρος του. Ανυψωνόμαστε, κατά κάποιο τρόπο, κι έχουμε μια εποπτεία από ψηλά στα παθήματά μας, που μικραίνει το μεγέθος τους.
Ο άλλος μας βοηθάει απλά ακούγοντάς μας, σαν τρίτος. Όχι σαν ένα άλλο εγώ που στρέφει τη κουβέντα στον εαυτό του. Έτσι μας τραβάει ξανά προς τα κάτω, μας χώνει πάλι μες στο πρόβλημα, το δικό του.
Αυτή η σχέση είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή αλλά δεν τις έχουμε δώσει την ανάλογη προσοχή, νομίζω.

Διάφορα / Various

οι κακόψυχοι γέροι και οι γιατροί τους

Βλέπω κάτι κακόψυχους γέρους και αναρωτιέμαι τι κουράγιο πρέπει να έχουν οι γιατροί που τους φροντίζουν, και τότε  συνειδητοποιώ ότι τους αντιμετωπίζουν σαν σώματα χωρίς ψυχή. Καθαρά επιστημονικά. Ζωώδεις οργανισμοί με κόκαλα αίμα και σάρκα σε φάση αποσύνθεσης. Δεν έχουν άλλη επιλογή.

Διάφορα / Various