Όταν βλέπω κάτι ιδιαίτερα όμορφο ή εντυπωσιακό θέλω να βγάλω το κινητό και να το φωτογραφίσω. Μου συμβαίνει σχεδόν αυτόματα, όπως και σε πολλούς. Έχει γίνει σχεδόν το κριτήριο της ομορφιάς. Αυτό που θέλουμε να φωτογραφίσουμε, αυτό είναι το όμορφο. Γιατί όμως το κάνουμε;

Δεν νομίζω ότι το κάνουμε μόνο για να αρχειοθετήσουμε ωραία ενσταντανέ στη μνήμη του κινητού μας. Σίγουρα θέλουμε να τα καταγράψουμε πριν χαθούν (η φωτογραφία σαν “πάγωμα μιας στιγμής στην αιωνιότητα”), αλλά η επόμενη κίνησή μας είναι να τα δείξουμε. Με τα κοινωνικά δίκτυα αυτό έχει γίνει ο δεύτερος αυτοματισμός μετά το κλικ. Γιατί όμως θέλουμε να τα διαμοιράσουμε;

Θέλουμε να μοιραστούμε την ομορφιά!

Αυτό νομίζω ότι κρύβεται πίσω από τους αυτοματισμούς κλικ και post που τροφοδοτούν τα social media με εικόνες κάλλους (όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας το κάλλος). Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ανάγκη να μοιραστούμε το ωραίο. Αν το συνειδητοποιήσουμε και το κάνουμε πράξη στην υπόλοιπη ζωή μας, μπορεί να γίνουμε ωραίοι και οι ίδιοι.

(Ακόμα και οι όμορφοι νάρκισσοι που ποστάρουν εικόνες του σωματικού τους κάλλους σε διάφορες πόζες για να προσελκύουν θαυμαστές, θέλουν κατά βάθος να μοιράσουν τον εαυτό τους στους άλλους, αλλά φοβούνται να δοθούν πραγματικά και έτσι μένουν στην επιφάνεια.)

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το Δέλτα Αξιού

Η παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο δεν εξαντλείται στις σωματικές μας διαστάσεις ύψους και βάρους, περίμετρο μέσης και στήθους, χρώμα μαλλιών και ματιών, χροιά φωνής, κλπ. Οι βιομετρικές μας συντεταγμένες είναι σημαντικές για το σκανάρισμα της αναγνώρισής μας από τους άλλους, αλλά δεν είναι οι μόνες που μας χαρακτηρίζουν. Ούτε είναι αυτές που μετράνε καθοριστικά στον τρόπο που μας εισπράττουν οι άλλοι και πώς καταγραφόμαστε ανάμεσά τους. Read More

Είμαι στη μάνας μου και βλέπω σειρές στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με αυτό το περιεχόμενο. Καμία. Εγώ είμαι του ποιοτικού κινηματογράφου (και καλά). Αν όμως δεν υπάρχει σχέση μεταξύ εμού του ποιοτικού (ας πούμε) και του μαζικού, τότε πώς αυτά που πρεσβεύω θα περάσουν στις πλατιές μάζες (λέμε τώρα) για να αλλάξουμε τον κόσμο παρέα, όπως ευαγγελίζομαι στα μεγαλόπνοα κείμενά μου;
(Διότι αν δεν κερδίσεις τις μάζες δεν πρόκειται να καταφέρεις πολλά. Εκτός αν σκέφτεσαι να κάνεις κάποια αποκομμένη κοινότητα, που στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας δεν ευσταθεί, έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε, δεν γίνεται να αποφύγεις τις οικολογικές επιπτώσεις τη μαζικής ανάπτυξης. Οπότε, άκυρο.)
Υπάρχει λοιπόν μια ανακολουθία αυτών που πρεσβεύω, αν δεν περάσουν στις μάζες. Έλα όμως που εγώ δεν εμπνέομαι καθόλου να κάνω αυτή την τηλεόραση. Τότε πώς θα γίνει το πέρασμα; Κάπου σκαλώνει το πράμα. Μήπως το ίδιο σκάλωμα ισχύει και σε άλλα πεδία και όχι μόνο στα κινηματογραφικά;
Πώς περνάμε το μήνυμά μας στις μάζες, όταν δεν μιλάμε τη γλώσσα της; Να το κάνουμε επίτηδες; Να το παίζουμε όπως οι μαοϊκοί φοιτητές που πήγαιναν να κάνουν τους εργάτες στα εργοστάσια; Είναι πολύ ψεύτικο και ξέρουμε πού οδήγησε αυτό το ψέμα. Πώς γίνεται όμως να παραμείνουμε αυθεντικοί και ταυτόχρονα να συγκινούμε τα πλήθη;
Ξαναγυρίζω στη σχέση του ποιοτικού κινηματογράφου με τα σήριαλ για να μελετήσω το πρόβλημα επί ενός πεδίου που κατέχω. Και τότε μου ρχεται “φλασιά”. Το πέρασμα στις μάζες δεν πρέπει να αναζητηθεί στην λαϊκίστικη υποβάθμιση της κινηματογραφικής δημιουργίας, για να γεμίσουμε τις αίθουσες. Αυτό το κάνουν τα μπλοκμπαστερ και τα σήριαλ, ούτως ή άλλως. Δεν εισάγουμε κάτι διαφορετικό ούτε προκαλούμε κάποια αλλαγή ηθών και ύφους, έτσι.
Το πέρασμα βρίσκεται στην ίδια την αυθεντικότητά μας. Αν είμαστε αληθινοί και αυθεντικοί στα έργα μας, τότε όσοι από τη μάζα αναζητούν την αλήθεια και την αυθεντικότητα, θα αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους σε αυτά τα έργα και θα ταυτιστούν μαζί τους. Θα τους κερδίσουμε και θα έρθουν κοντά μας. Θα σηκωθούν από τον καναπέ της τηλεόρασης και θα σταματήσουν τα ποπ-κορν των μπλοκμπάστερ. Αυτοί με τη σειρά τους θα επηρεάσουν και τους υπόλοιπους που έμειναν καθισμένοι στον καναπέ. Αυτοί είναι οι ενδιάμεσοί μας, για να περάσουμε το μήνυμά μας. Αυτούς μπορούμε να κερδίσουμε παραμένοντας οι εαυτοί μας.
Στην πράξη, όμως, αυτή την εποχή, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι ενδιάμεσοι προτιμούν τον καναπέ, τα μλοκμπάστερ, τον Τραμπ και το Μπρέξιτ διότι εμείς δεν είμαστε αυθεντικοί. Δεν παράγουμε έργα μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας μας, αλλά αναπαράγουμε ψευδεπίγραφες φόρμες που μπορεί να αρέσουν στους κιουρέιτορ και να αναμασάμε εμμονικές ιδεοληψίες πολιτικής ορθότητας που επικροτεί η ακαντέμια, αλλά ξενερώνουν τους ενδιάμεσους. Έρχονται να δουν τις ταινίες μας, βλέπουν βαρύγδουπες μπαρούφες, απογοητεύονται και προτιμούν τον καναπέ τους και το νετφλιξ.
Λέμε εξυπνάδες και κάνουμε εξυπνακισμούς που μπορεί να έχουν πέραση στους στενούς ελιτίστικους κύκλους μας, στις φουάρ και στα φεστιβάλ, αλλά δεν αφορούν τον κόσμο διότι δεν διαπραγματεύονται κάτι επί της ουσίας.
Οι εξυπνάδες μας μπορεί να μας δίνουν άρθρα, δημοσιεύσεις και βραβεία της ελίτ, αλλά ο κόσμος χέστηκε. Δεν δίνει δεκάρα για την επιτηδευμένη υποκρισία μας. Προτιμά την μπρούτα αυθεντικότητα του κάθε καραγκιόζη, που θα τον ψηφίσει για να μας κράξει.
Έχουμε ξεκοπεί από τον πολύ κόσμο, γιατί χάσαμε τους ενδιάμεσους. Θα τους κερδίσουμε μόνο αν γίνουμε ουσιαστικοί στην αναζήτηση την αλήθειας μας, χωρίς εκπτώσεις, ούτε προς τον λαϊκισμό ούτε προς τον ελιτισμό.