και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι είσαι κάτι,
έχεις παίξει ρόλο,
πήρες μέρος κι εσύ σε κάποια πλοκή που ήσουν πρωταγωνιστής,
σχέσεις πλέχτηκαν γύρω σου, ελπίδες, ιδέες και ιστορίες σου,
υπήρξαν για κάποιους κομβικές,
ένας κόμβος ήσουν λοιπόν σημαντικός,
κρατήθηκαν από αυτόν νήματα,
σαν πόντος, σαν θηλιά,
σε ένα πλέγμα, πλέξιμο και κέντημα, που ξεκινούσε από εσένα,
υπήρξες σημείο αναφοράς στους γύρω σου,
αυτούς που συνδέθηκαν μαζί σου,
σκάλωσαν κάτι από το είναι τους
στο πλεκτό που άνοιγες ξεδιπλώνοντας την ύπαρξή σου στο κενό,
κρατήθηκαν από αυτό για να υπάρχουν μαζί σου,
κι εσύ μαζί τους,
κρατήθηκες κι εσύ με τη σειρά σου από τα νήματα των άλλων,
γιατί έτσι υπάρχουμε, σαν κόμβοι, πόντοι και θηλιές,
συνδεδεμένοι, διαπλεκόμενοι, στυλοβατούντες,
ισορροπούμε στο κενό,
κάνουμε φιγούρες ακροβατικές
χωρίς να σωριαζόμαστε,
γιατί κρατιόμαστε με τα αόρατα δίχτυα που πλέκονται
από τους πόντους, τους κόμβους και τις θηλιές μας
που μας κρατάνε ψηλά
άλλον πολύ και άλλον λίγο, ανάλογα πού στόχευσε ο καθείς,
γιατί κάποιοι ποντάρουν στα χαμηλά,
ο πόντος τους βαρίδι, τραβάει το δίχτυ προς τα κάτω,
κι εγώ που στόχευσα ψηλά,
κοιτούσα απογοητευμένος το άπιαστο που δεν κατάφερα,
μέχρι που ένας κίνδυνος, μια απειλή ήρθε να μου θυμίσει
ότι όπως άλλοι έτσι κι εγώ
μπορεί ξάφνου να ξεφτίσω, να ξεφτιλιστώ, να μαδήσει το πλεκτό,
να ξεχειλώσει ο πόντος μου,
παρασέρνοντας προς τα κάτω όσους ποντάρανε σε εμένα
προσδοκώντας στο κράτημά μου,
θηλυκώνοντας κάποια δικά τους νήματα στη θηλιά που έριξα στο κενό,
για να κρατηθώ, συνδεδεμένος αόρατα κι εγώ,
ένας πόντος στο πλέγμα του κόσμου,
που αν χαθεί θα χαθώ,
κι αν σωθεί θα μάθω να το τιμώ

Ξύπνησα θέλοντας να γράψω ότι δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στον χρόνο, ότι αυτός, στην ουσία, μας πάει όπου πάμε, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον νιώθουμε, να μην τρέχουμε πίσω από στόχους, αλλά, ενώ κάνουμε αυτά που μας καλεί η ζωή μας να κάνουμε, να δίνουμε χρόνο για να νιώθουμε τον χρόνο στο σώμα μας, στις πράξεις μας, στα πράγματα, στον χώρο, γιατί αυτός τελικά είναι ο ρυθμιστής: ο ρυθμός του χρόνου, το κύμα του. Αντ’ αυτού, έγραψα ένα ποίημα (πιθανόν καταλληλότερη μορφή γραφής για θέματα χρόνου):

Όταν βλέπω κάτι ιδιαίτερα όμορφο ή εντυπωσιακό θέλω να βγάλω το κινητό και να το φωτογραφίσω. Μου συμβαίνει σχεδόν αυτόματα, όπως και σε πολλούς. Έχει γίνει σχεδόν το κριτήριο της ομορφιάς. Αυτό που θέλουμε να φωτογραφίσουμε, αυτό είναι το όμορφο. Γιατί όμως το κάνουμε;

Δεν νομίζω ότι το κάνουμε μόνο για να αρχειοθετήσουμε ωραία ενσταντανέ στη μνήμη του κινητού μας. Σίγουρα θέλουμε να τα καταγράψουμε πριν χαθούν (η φωτογραφία σαν “πάγωμα μιας στιγμής στην αιωνιότητα”), αλλά η επόμενη κίνησή μας είναι να τα δείξουμε. Με τα κοινωνικά δίκτυα αυτό έχει γίνει ο δεύτερος αυτοματισμός μετά το κλικ. Γιατί όμως θέλουμε να τα διαμοιράσουμε;

Θέλουμε να μοιραστούμε την ομορφιά!

Αυτό νομίζω ότι κρύβεται πίσω από τους αυτοματισμούς κλικ και post που τροφοδοτούν τα social media με εικόνες κάλλους (όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας το κάλλος). Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ανάγκη να μοιραστούμε το ωραίο. Αν το συνειδητοποιήσουμε και το κάνουμε πράξη στην υπόλοιπη ζωή μας, μπορεί να γίνουμε ωραίοι και οι ίδιοι.

(Ακόμα και οι όμορφοι νάρκισσοι που ποστάρουν εικόνες του σωματικού τους κάλλους σε διάφορες πόζες για να προσελκύουν θαυμαστές, θέλουν κατά βάθος να μοιράσουν τον εαυτό τους στους άλλους, αλλά φοβούνται να δοθούν πραγματικά και έτσι μένουν στην επιφάνεια.)

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το Δέλτα Αξιού