Οι μεγαλόστομες εξαγγελίες παρακμής της Δύσης, οι καταγγελίες του σύγχρονου τρόπου ζωής ως εκπεσμού, όπως και η απόρριψη των επιτευγμάτων του Διαφωτισμού ως αλλοτριωτικών (εν ονόματι μιας και καλά πατροπαράδοτης αυθεντικότητας) κρύβουν ροπές προς τον ολοκληρωτισμό.
Τρανταχτό παράδειγμα από την ιστορία της φιλοσοφίας είναι ο Χάιντεγκερ και η ναζιστική του στράτευση.
Η πουτινική Ρωσία οδηγεί τον κόσμο μας (τον δικό μας κόσμο) στο χείλος του γκρεμού. Η προσάρτηση της ανατολικής Ουκρανίας θα υποστηριχθεί από τον Πούτιν με κάθε μέσο, διότι κρίνεται η επιβίωσή του. Δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά, με τη δικαιολογία ότι πρόκειται για ρωσικά εδάφη που δέχονται επίθεση. Αυτό συνεπάγεται ένα τυφλό αδιέξοδο, αφού κανείς στη “δύση” (τον δημοκρατικό κόσμο) δεν είναι τόσο παράφρων όπως αυτός, να ρισκάρει πυρηνικό πόλεμο. Ούτε όμως υπάρχει περίπτωση να αποδεχτεί κανείς σώφρων “δυτικός” την προσάρτηση. Άρα, τι γίνεται; Τα οικονομικά μέτρα δεν είναι τόσο αποτελεσματικά, όπως αποδείχτηκε. Η Ρωσία στήνει δίκτυο με άλλα αυταρχικά κράτη (ανατολικά και ανατολίτικα) γα να συστήσουν έναν αντι-δυτικό πόλο. Πάμε για μετωπική σύγκρουση Ανατολής – Δύσης;
Μια τέτοια σύγκρουση τη στιγμή που ο πλανήτης αντιμετωπίζει τεράστια ζητήματα που χρειάζονται συνεργασία (κλίμα, περιβάλλον, πανδημίες, ελλείψεις σε τροφές, νερό, πρώτες ύλες, κλπ) κινδυνεύει να βυθίσει την ανθρωπότητα στο σκοτάδι.
Μπροστά σε αυτήν τη ζοφερή προοπτική, πρέπει εμείς οι “δυτικοί” να δείξουμε αυτοσυγκράτηση και στρατηγική σοφία. Να παίξουμε άμυνα και όχι αντεπίθεση. Να αναπτύξουμε παράλληλα τη συνεργασία μας και τον πολιτισμό μας (πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό) έτσι που να δώσουμε το παράδειγμα στους λαούς της ανατολής (και της ανατολίας) ώστε να ξυπνήσουν σταδιακά και να ανατρέψουν εν ευθέτω χρόνο τους ανατολίτες αφέντες τους. Οι νέοι σε αυτές τις χώρες, δελεασμένοι από τα δικά μας πρότυπα, θα έρθουν κάποια στιγμή στα πράγματα και θα φέρουν νέο πνεύμα. Σε αυτό πρέπει να βασιστούμε και εκεί να επενδύσουμε στρατηγικά. Πνεύμα, παράδειγμα, πρότυπα.
Το πρώτο παραδειγματικό πεδίο δράσης είναι αυτό στο οποίο ανήκουμε : η ευρωπαϊκή ένωση. Αυτήν πρέπει να προάγουμε συστηματικά, παρακάμπτοντας τον αντι-ευρωπαϊκό λαϊκισμό (δεξιό ή αριστερό) με εμπνευσμένα σχέδια, που θα δίνουν προοπτική και ελπίδα.
Μια δυνατή ευρωπαϊκή ομοσπονδία, πρότυπο πολιτισμού, δημοκρατίας και ισότητας, με ισχύ οικονομική και στρατιωτική, θα αναδειχθεί σαν φάρος στους τρικυμισμένους καιρούς. Η ανωτερότητά της θα γίνει πόλος έλξης και παράδειγμα προς μίμηση. Όπως κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο το τείχος του Βερολίνου, έτσι θα καταρρεύσουν και τα σχέδια του Πούτιν. Η ανατολική Ουκρανία δεν θα μείνει για πολύ υπό ρώσικη κατοχή και η πουτινική Ρωσία θα συνθηκολογήσει με μια δύναμη που θα φανεί πολύ ανώτερή της: τη δύναμη της εξέλιξης και της προόδου.
ΥΓ. Αν υπάρχει τρόπος, βέβαια, να επιταχυνθεί αυτή η εξέλιξη στρατιωτικά, με απώθηση των Ρώσων εισβολέων, χωρίς να παρασυρθούμε σε πυρηνικό πόλεμο και ασύμμετρες καταστροφές, είναι πάντα ευπρόσδεκτος.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΠΟΙΗΣΗ
Δεν μπορούμε να μιλάμε για προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες και την ίδια στιγμή να απέχουμε από την πολιτική. Το γεγονός ότι η πολιτική κυριαρχείται από επιτήδειους πολιτικάντηδες, μας καθιστά διπλά υπεύθυνους. Η κυριαρχία τους οφείλεται στη δική μας αδράνεια. Αν δεν εκφραζόμαστε από τους υφιστάμενους πολιτικούς φορείς, ας φτιάξουμε άλλους.
Αυτό με οδήγησε να συμμετέχω στη δημιουργία του Βολτ Ελλάδας (link στα σχόλια), μέλος του πανευρωπαϊκού κινήματος Volt Europa, γιατί πιστεύω ότι τα σύγχρονα προβλήματα απαιτούν υπερεθνικές συνεργασίες.
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά δεν βλέπω άλλη προοπτική πέρα από μια Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ευρώπης, στηριγμένη στις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού: της ελευθερίας και της ισότητας.
Όσο και αν φαίνεται ουτοπικό, είναι το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο. Το συμμερίζονται ήδη χιλιάδες πολίτες σε όλη την Ευρώπη, κυρίως νέοι, δίνοντάς του ενέργεια, εξ ου και το όνομα Volt.
Αυτές τις μέρες έχουμε τη Γενική Συνέλευσή μας στην Πράγα, με 800 αντιπροσώπους από όλες τις χώρες της Ευρώπης, στην οποία έχω τη χαρά να συμμετέχω μαζί με άλλους/ες Έλληνες/ιδες.
Κάποτε οι άνθρωποι θεωρούσαν φυσικό νόμο να έχουν βασιλιάδες πάνω από το κεφάλι τους. Τώρα θεωρούν φυσικό να έχουν δισεκατομμυριούχους που δεν τους πιάνουν οι νόμοι της βαρύτητας, υπερίπτανται πάνω από τα σκυμμένα στο μεροδούλι κεφάλια τους, προωθημένοι με πλούτη μυθικά, όσα ολόκληρων εθνών. Όταν οι περισσότεροι παλεύουν για το νοίκι τους, αυτοί σπαταλούν επιδεικτικά τα πλούτη τους, σαν δείγμα της ημιθεϊκής τους υπόστασης, που οφείλουν να παρακολουθούν με δέος οι κοινοί θνητοί σε λιγούρικα ρεπορτάζ για το πόσα ξόδεψε ο τάδε και ο δείνα στο Νάμος. Κάποια στιγμή αυτή η “φυσικότητα” θα θεωρηθεί μεγάλη ανωμαλία που θα πρέπει να διορθωθεί. Μπορεί να μείνουν κάποιοι από αυτούς για τα μουσεία, σαν σύμβολα μιας εποχής ξεπερασμένης, όπως απέμειναν κάποιοι βασιλιάδες σε σύγχρονες δημοκρατίες.