Ωδή στη φθαρτότητα

Νομίζω ότι το δραστικότερο συμβάν στη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι η φθαρτότητά τους,
το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα φθαρούν και το ξέρουν, επενεργεί διαρκώς πάνω τους,
σαν τη δύναμη της βαρύτητας,
τους έλκει διαρκώς προς τα κάτω και τους γειώνει,
καμπυλώνει τους τρόπους τους και δίνει πλαστικότητα στις μορφές τους,
τους κάνει κυρτούς και σκύβουν είτε για να αγκαλιάσουν είτε για να μαχαιρώσουν,
με την ίδια κρυφή απόγνωση αλλά με διαφορετική ελπίδα ο καθένας.

10.6.

Στην αρχή νόμιζα ότι έκλεβα για τα λεφτά.
Για αυτό νόμιζα άνοιγα τα σπίτια και τρύπωνα στα μαγαζιά αυτής της άγνωστης πόλης.
Μετά κατάλαβα ότι τα έκανα όλα αυτά για να δημιουργήσω μια σχέση μαζί της.

 

ο σκήτης

είμαι ένας σκήτης
υπόλογος μόνο στον Λόγο
συνομιλώ μαζί του
υπόχρεος έναντί του
γράφω αποκλειστικά για αυτόν
επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή του
κι αυτός τη δική μου
σε μια αμοιβαία αλληλο-αναγνώριση
που μας δικαιώνει
κι αυτό αρκεί