Ο χρόνος άδειο δωμάτιο
Ανοίγω την πόρτα του
Κάθε πρωί
Μέχρι το βράδυ
Θα έχει γεμίσει
Τα επιτεύγματα της μέρας
Τοποθετημένα όπως σχεδίαζα
Μία διακόσμηση του κενού
Η ζωή.

Η γριά πίσω από το παράθυρο
Νόμιζα κρυφοκοιτούσε
Τις σκανδαλιές των νέων
Τα ατοπήματα των περαστικών
Μα αυτή το διάβα τους μετρούσε
Το βήμα τους το ζωηρό
Στον δρόμο που κάποτε αυτή πατούσε
Και τη ζωή που φεύγει
Με αυτήν που έρχεται
παρηγορούσε.

Μπήκα σε ένα σπίτι
Με στρωμένο πάτωμα
Τραπεζομάντηλο και σεμεδάκια
Κορνίζες γάμων και αμπαζούρ
Φόρεσα τις παντόφλες στην είσοδο
Μία γαβάθα ζεστή στη σόμπα
Πατάτες πλακί για βραδινό
Όπως ζήτησα
Έκατσα να φάω
Και θα ξαπλώσω
Μετά το μακρινό ταξίδι
Εκτός αν έχω κάνει λάθος
Κι έχω μπει σε ξένο σπίτι
Με τόσο ανοίκεια διακόσμηση
Όμως τότε γιατί αυτή η οικειότητα
Και το πλακί στη σόμπα;

ΕΠΊΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Παραλλαγή σε νανούρισμα, που έλεγα στη Ματίλντα και τώρα στη Λάνα:

Ύπνε που παίρνεις τα μωρά
Έλα πάρε και τούτο
Μικρό μικρό σου τόδωσα
Μεγάλο φερε-μού-το

Μεγάλο σαν ψηλό βουνό
ψηλό σαν κυπαρίσσι
Να το φωλιάζουν τα πουλιά
Να κελαϊδάει η φύση

Κοιμήσου εσύ αστέρι μου
Και όλα τ άστρα φέγγουν
Από το παραθύρι σου
Τα φώτα τους σου στέλνουν

Κοιμήσου εσύ λουλούδι μου
Και όλα τ άνθη γέρνουν
Επάνω στο κρεβάτι σου
Μ αρώματα σε ρένουν