Η μικρή μου στο πίσω κάθισμα
παίζει με τα κουκλάκια της και φτιάχνει ιστορίες, εγώ στο τιμόνι με την σκέψη μπροστά τρέχω στο αύριο σαν να βιάζομαι να τη μεγαλώσω, μέχρι που ακούω τα λογάκια της να κελαρίζουν και βάζω αυτί σε αυτούς τους ήχους που σύντομα θα χαθούν και το παιδί που κάθεται πίσω θα έχει πάρει τη θέση του οδηγού.
αεροσυνοδός ευδιάθετη
τη γκρίνια της πτήσης αντιπαρέρχεται
καλοσύνη ακάθεκτη
από ποιου έρωτα χάδι να προέρχεται
και μας κρατάει ψηλά
ενώ το αεροπλάνο κατέρχεται
έζησα να το δω κι αυτό*
θά’θελα κι άλλα εκατό
κι αυτά να τα χιλιάσω
τίποτα να μη χάσω
*κάθε μέρα μού επιφυλάσσει μια (τουλάχιστον) έκπληξη
**ένας λόγος να μη θέλω να πεθάνω (ποτέ) είναι να δω όσα (απίστευτα) είναι να γίνουν ακόμα, καλά και κακά
***θα’θελα να κλείσω τα μάτια μου με το τέλος της ανθρωπότητας, όταν χαθεί σε κάποια μαύρη τρύπα, αφού θα έχει εντωμεταξύ εξαπλωθεί και διακτινιστεί στο σύμπαν, προωθημένη από συναντήσεις με εξωγήινους συνανθρώπους μας
****μόνο ο θάνατος των παιδιών μου θα με έκανε να θέλω να πεθάνω για να είμαι μαζί τους στο μηδέν, άρα θά’θελα να ζήσουν και αυτά αιώνια, που σημαίνει και τα δικά τους παιδιά και τα παιδιά όλων και ο χρόνος να σταματήσει, πράμα αδύνατον, οπότε ας ζήσω αυτή τη μέρα που μου μένει ως αιωνιότητα.
άνθρωποι που κάποτε βρεθήκαμε
με άλλους για λίγο κι άλλους πολύ
ζήσαμε και έκτοτε χαθήκαμε
ανασύρει η μνήμη του υπολογιστή
στο φέισμπουκ που συνδεθήκαμε
φίλοι για πάντα, άταφοι νεκροί Read More