άρθρα φωτιές

5 άρθρα που πόσταρα στο φβ, όταν ξέσπασαν οι μεγάλες δασικές πυρκαγιές, τον Αύγουστο του 21

4.8.21

Φωτιές, πλημμύρες, τυφώνες, σε όλο τον κόσμο, και έπονται άνοδος στάθμης θάλασσας, μείωση γλυκού νερού, εξαφάνιση οικοσυστημάτων, και άλλα πολλά που κάνουν το ζήτημα του περιβάλλοντος το πιο ΕΠΕΙΓΟΝ!
Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί σποραδικά, όποτε γίνεται κάποια καταστροφή, διότι θα γίνονται συνεχώς καταστροφές, όλο και μεγαλύτερες.
Δεν είναι κάποιο δευτερεύον ζήτημα, μπροστά στην οικονομία ή την εθνική ασφάλεια, ας πούμε. Είναι το ΠΡΩΤΕΥΟΝ!
Με αυτό πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει το κράτος, σαν πρώτη του έγνοια, από εδώ και πέρα.
Πρέπει να αλλάξει όλη η αντίληψη λειτουργίας και προτεραιοτήτων της κρατικής μηχανής, άρα, να αλλάξει ο τρόπος οργάνωσης της πολιτείας και ο τρόπος σκέψης των πολιτών.
 
Βάσει των νέων προτεραιοτήτων και κινδύνων που αντιμετωπίζουμε, πρέπει να λυθούν το συντομότερο παλιές διαμάχες για ξεπερασμένους πλέον λόγους, όπως η ελληνο-τουρκική διαμάχη για κάποια κωλο-κοιτάσματα που δεν έχουν καμία αξία και είναι αντι-οικολογικά.
Η ίδια η Τουρκία κάηκε στην Αττάλεια και Αλικαρνασσό, πριν λίγες μέρες, και θα ξανακαεί, όπως και εμείς. Αντί να συνεργαστούμε για τον υπ’αριθμόν ένα κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε από κοινού, αναλωνόμαστε σε πολυέξοδες κόντρες, συντηρώντας άχρηστους και πανάκριβους στρατιωτικούς μηχανισμούς, που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μηχανισμούς προστασίας του περιβάλλοντος. Και αν ο Ερντογάν νοιάζεται μόνο για τον θρόνο του, ας μιλήσουμε στον λαό του. Αυτός καίγεται, όπως και ο δικός μας.
 
Μήπως όμως και τα δικά μας κόμματα νοιάζονται μόνο για το στενό κομματικό τους συμφέρον; Γιατί ξεκινάνε αμέσως τις κατηγόριες όταν γίνεται μια καταστροφή, αντί να συνεργαστούν; Γιατί ξαμολάνε τους οπαδούς τους στα social media που γεμίζουν υβρεολόγια προς τους εκάστοτε κυβερνώντες, σαν τους μόνους υπεύθυνους για τις καταστροφές; Εντωμεταξύ, όταν είναι αυτοί κυβέρνηση τα ίδια παθαίνουν.
Είναι ολοφάνερο ότι τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει καθόλου τη νέα κατάσταση. Συνεχίζουν με “παλιά εργαλεία” να θέλουν να κάνουν τη δουλίτσα τους. Βέβαια, αυτό συμβαίνει γιατί αυτό είναι το επίπεδο πολιτικής σκέψης του κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες δεν έχουν ένα αξιόλογο οικολογικό κόμμα (πέρα από κάποια αλληλο-σπαρασσόμενα γκρουπούσκουλα). Αυτό και μόνο δείχνει πόσο δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι αντιμετωπίζουμε.
 
 
6.8.21
 
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση σε όλα αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό (πανδημία, φωτιές, πλημμύρες) που καλό είναι να τη λάβουμε υπόψη, αν θέλουμε να καταλάβουμε τι παίζει (και παίζει παγκοσμίως, Ελληναράδες μου, και όχι μόνο στη χώρα του “μητσοτάκη γαμιέσαι” σήμερα, “τσίπρα τον παίρνεις” χθες).
Η ΦΥΣΗ έχει αποφασίσει να μας ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ.
Αφού εξαπλωθήκαμε επιθετικά σαν είδος, παραβιάζοντας τις ισορροπίες της, τώρα ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης.
Μαζέψτε τα σπίτια σας από ρέματα και δάση. Συμμαζευτείτε σε προστατευμένους οικισμούς (με αντιπυρικές ζώνες και συστήματα απορροής υδάτων) αν θέλετε να είστε ασφαλείς. Κόψτε τις άσκοπες μετακινήσεις και τις μαζικές συγκεντρώσεις, αν θέλετε να είστε υγιείς.
Από εδώ και πέρα, μόνο τα βασικά και ουσιώδη. (Ανακαλύψτε ποια είναι αυτά, παρεμπιπτόντως.)
Άντε, γιατί πολύ αέρα πήρατε.
Επειδή καταφέρατε να εξαφανίσετε τα άγρια ζώα και να στείλετε τον Μπέζο βόλτα στο διάστημα, νομίζετε ότι μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Μέγα λάθος.
Η φύση είναι εδώ και θα σας το δείξει με τις αόρατες δυνάμεις της, αφού τις ορατές τις κλείσατε στους ζωολογικούς κήπους, και νομίσατε ότι τη δαμάσατε.
Επειδή αυτή η διάσταση παίζει πολύ να είναι η κυριότερη (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το νεο-ελληνικό μπάχαλο που συντελεί στη μεγέθυνση των καταστροφών), ας λάβουμε τα μέτρα μας και ας περιοριστούμε εγκαίρως.
Μια νέα εποχή, ζόρικη για το ανθρώπινο είδος, έχει ξεκινήσει. Ώρα να προσαρμοστούμε (δες προηγούμενο ποστ).
6.8.21
Επειδή χρειάζεται επανασχεδιασμός των τόπων και τρόπων που ζούμε, από εδώ και πέρα, προκύπτει το ερώτημα ποιος τον αναλαμβάνει αυτόν κεντρικά.
Καλά να καθαρίζουμε τις αυλές μας, να προσέχουμε τα σκουπίδια μας και να φερόμαστε οικολογικά στην προσωπική μας ζωή, αλλά αυτό δεν αρκεί.
Χρειάζονται σχεδιασμοί σε μεγάλη κλίμακα, όχι μόνο για τα περιβαλλοντικά θέματα, αλλά για όλες τις προσαρμογές που απαιτεί η νέα εποχή.
Εδώ αναλαμβάνει ρόλο το κράτος, το οποίο διευθύνεται από εκλεγμένο πολιτικό προσωπικό στα δημοκρατικά πολιτεύματα όπως το δικό μας.
Άρα, το κλειδί για το μέλλον βρίσκεται στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ μέσα από την οποία να εκλεγούν οι πλέον κατάλληλοι για να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις.
Όταν, όμως, απέχουμε από την πολιτική και δεν δραστηριοποιούμαστε, αλλά την αφήνουμε σε άσχετους και τηλεπερσόνες, μην περιμένουμε και πολλά.
Διαβάζω εξαιρετικούς αναλυτές για την κατάσταση που ζούμε αλλά κανείς από αυτούς δεν είναι δραστηριοποιημένος πολιτικά. Αν δεν βρίσκουν κάποιον πολιτικό φορέα να τους αντιπροσωπεύει, ας φτιάξουν έναν καινούργιο.
Πρέπει να περάσουμε άμεσα σε μια νέα φάση έντονης πολιτικοποίησης, με νέα ζητούμενα αυτή τη φορά.
Τα 16χρονα με τα Fridays for future έκαναν ήδη την πρώτη κίνηση. Μακάρι να τη συνεχίσουν.
12.8.21
Επειδή όλα δείχνουν ότι οι καταστροφές πήραν τέτοια έκταση από ολιγωρία των αρμοδίων (όπως πάντα), προκύπτει το ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό διαρκώς στην Ελλάδα, μετά από τόσες καταστροφικές πυρκαγιές, τα τελευταία 30 χρόνια.
Πρέπει να υπάρχει κάτι βαθύ στον πυρήνα των ατόμων που είναι αρμόδιοι, το οποίο τους αποβλακώνει και τους αδρανοποιεί έτσι που να δρουν πάντα εκ των υστέρων και επιφανειακά, μόνο και μόνο για να πουν ότι κάτι έκαναν. Αυτό αφορά, μάλλον, τη σχέση με το αντικείμενό τους, που πρέπει να είναι αλλοπρόσαλλη.
Κάτι άλλο θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, κάτι άλλο να γίνουν, κάτι άλλο επιδιώκουν, που καμία σχέση με το πόστο τους.
Αυτό πρέπει να ισχύει σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας. Από τους υψηλά ιστάμενους ως τους κατώτερους.
Από τον υπουργό που νοιάζεται για την πολιτική του καριέρα παρά για το αντικείμενο του υπουργείου του, ως τον δήμαρχο που νοιάζεται για την αυτοπροβολή του παρά για το καλό του τόπου του.
Από τον αρχηγό του “σώματος” που νοιάζεται να φάει τους αντιπάλους του (και να ελέγχει αυτός τα πόστα που έχουν μπαξίσι), ως τον τοπικό κουμανταδόρο που ανταγωνίζεται τον άλλο από δίπλα, για την γκόμενα της περιοχής, και βέβαια αλληλο-υπονομεύονται.
Έτσι, δεν είναι κανείς στη θέση του, εκεί που πρέπει να είναι, την ώρα που πρέπει. Κάπου αλλού βρίσκονται. Όταν έρχεται η φωτιά, τους καταλαμβάνει, προφανώς, εξαπίνης.
Η φωτιά δοκιμάζει τα αντανακλαστικά μιας χώρας.
Έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι στην Ελλάδα αυτά πάσχουν. Το ίδιο έγινε και με την οικονομική κρίση. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα τεράστιο χρέος. Πριν, κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι.
Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με κάποιο συγκεκριμένο τομέα, την πολιτική προστασία ή την εθνική οικονομία. Είναι γενικό.
(Το βλέπω και στα κινηματογραφικά, το τι απίστευτο μπάχαλο συμβαίνει εδώ και δεκαετίες με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ή τι να πούμε για την ΕΡΤ.)
Απλά, με τη φωτιά δεν παίζουμε.
Αυτό που συνέβη με τις φωτιές είναι εκκωφαντικό. Κραυγάζει ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σχετιζόμαστε με το αντικείμενό μας, στην ουσία. Κάποιος πρέπει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Να γίνει δουλειά και στον πυρήνα, όχι μόνο στην επιφάνεια!
ΥΓ. Όσο και αν φαίνεται άσχετο, δείτε τι γίνεται με τις πανελλήνιες και την εισαγωγή στις “σχολές προτίμησης”. Ποια παιδιά σπουδάζουν πραγματικά αυτό που τους ενδιαφέρει προσωπικά; Τι σχέση καλλιεργείται με το αντικείμενό τους;
Ο επαγγελματικός (απο)προσανατολισμός σε αυτή τη χώρα είναι τραγικός. Το βλέπουμε στις στάχτες που αφήνουν κάθε καλοκαίρι οι φωτιές.
Ως πότε;
16.8
Οι πρώτες σοβαρές δημοσιογραφικές έρευνες για τις πρωτοφανείς καταστροφές από τις φωτιές μιλάνε για ένα παραλυμένο πυροσβεστικό σώμα και μια διαλυμένη πολιτική προστασία.
Αυτό που ζήσαμε, λοιπόν, όλον αυτόν τον καιρό, πέρα από τον τρόμο της καταστροφής, ήταν μια συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ (δηλαδή τα περισσότερα), από τους παρατρεχάμενους του Κυριάκου στα social media (και κάτι εξυπνάκηδες του φιλελεύθερου χώρου) από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Ο κύριος Μητσοτάκης, αντί να βγει άνετος, ότι ελέγχουμε την κατάσταση και θα διορθώσουμε τα λαθάκια που κάναμε (και ζητάμε μια συγνώμη, μην το κάνουμε θέμα), θα έπρεπε να βγει εμβρόντητος, να πει ότι αυτό που συνέβη είναι απαράδεκτο, ότι θα “πάρει κεφάλια” και θα αναδιαρθρώσει εκ βάθρων την πυροσβεστική και την πολιτική προστασία. Από τη στιγμή που δεν το έκανε, είναι συνένοχος και δεν διαφέρει σε τίποτα από τον Τσίπρα και το Μάτι. Η ίδια λογική συγκάλυψης τότε και τώρα.
Το ότι δεν κάηκαν άνθρωποι, γιατί τους έδιωχναν ακόμη και όταν δεν χρειαζόταν, με συνέπεια να παραδοθούν στη φωτιά μέρη που θα μπορούσαν να σωθούν με τη βοήθεια των ντόπιων, δεν λέει τίποτα, πέρα από πρεμούρα πολιτικού κόστους. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να σωθούν, και να σωθούν και τα μέρη. Αντ’ αυτού κάηκε ο τόπος. Αυτή είναι η πραγματικότητα, και δεν θα ξεφύγουν από αυτήν, γιατί θα βγει στη φόρα, αργά ή γρήγορα.
ΥΓ. Μήπως ο Ρουμάνος αρχι-πυροσβέστης που δήλωσε ότι οι Έλληνες συνάδελφοί του κωλοβαρούσαν είχε πει την αλήθεια και αναγκάστηκε να ανασκευάσει μετά από πολιτικές πιέσεις;

ομάδες συμφερόντων και κλίκες εξουσίας

Η κύρια έγνοια των εξουσιαστικών ομάδων που διαφεντεύουν κάποιες χώρες και χώρους (κοινωνικούς, επαγγελματικούς, πολιτιστικούς, θρησκευτικούς, κλπ.) είναι η ισχυροποίησή τους. Δεν τις νοιάζει το καλό των χωρών και των χώρων τους, αλλά το δικό τους. Φροντίζουν το κοινό καλό μόνο στον βαθμό που τις ενισχύει, ενώ δεν διστάζουν να κάνουν επιλογές εναντίον του αρκεί να βγαίνουν αυτές κερδισμένες.
Η συμφεροντολογική συμπεριφορά των εξουσιαστών δεν είναι κάτι παράλογο. Οφείλεται στην εύλογη ανάγκη των ανθρώπων να περάσουν όσο γίνεται καλύτερα σε αυτή τη ζωή. Έχοντας επίγνωση του θανάτου τους, κάνουν ό,τι μπορούν για την καλοπέρασή τους, αγνοώντας συχνά τους άλλους. Αυτό συμβαίνει συνήθως από βιασύνη, λαιμαργία και βλακεία. Η πλεονεξία τους και τα απωθημένα τους μαζί με την ανοησία τους δεν τους επιτρέπουν να δουν το γενικό όφελος, να φροντίσουν για το κοινό καλό μαζί με το δικό τους, για να βγουν όλοι κερδισμένοι μακροπρόθεσμα.
Αυτή η παρενέργεια διορθώνεται εν μέρει όταν το σύνολο ασκεί έλεγχο στην εξουσία, κάτι το οποίο συμβαίνει με τη δημοκρατία, την ελευθερία και την κριτική σκέψη. Αυτό ακριβώς είναι ο εχθρός των εξουσιαστών.
Όταν, για παράδειγμα, ο Πούτιν αγωνίζεται ενάντια στη Δύση, η πρεμούρα του δεν είναι γεωπολιτική, αλλά πολιτική. Θέλει την ήττα της δημοκρατίας. Αυτό που μάχεται είναι το ελεύθερο, κριτικό πνεύμα της Δύσης. Αυτό αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το καθεστώς του. Γι’ αυτό κάνει τα πάντα να υπονομεύσει την Ε.Ε. και χρηματοδοτεί όλα τα πολιτικά εκτρώματα και διασπείρει fake news που προκαλούν σύγχυση και διάλυση στις δυτικές κοινωνίες. Θέλει να τις διαβάλει στους υπηκόους του. Γι’ αυτό δεν θέλει με τίποτε να φιλελευθεροποιηθεί η Λευκορωσία και να δώσει παράδειγμα προς μίμηση στους μουζίκους του. Γι’ αυτό προτιμά να συνεργαστεί με τον σουλτάνο Ερντογάν, αν και γεωπολιτικά δεν συμπίπτουν. Δεν είναι το γεωπολιτικό συμφέρον που τον καθορίζει. Είναι το καθεστωτικό.
Ανάλογη συμπεριφορά έχουν όλες οι εξουσιαστικές δεσποτείες, σε όλες της ανελεύθερες χώρες.
Ανάλογη συμπεριφορά, βέβαια, έχουν και όλες οι συμφεροντολογικές κλίκες που ασκούν εξουσία και στις δημοκρατικές χώρες. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το κομματικό ή το εκκλησιαστικό κατεστημένο δεν νοιάζεται για το καλό της χώρας, αλλά για το δικό του.
Οι ιεράρχες ήταν έτοιμοι να παραδώσουν τους πιστούς τους στον κορωνοϊό παρά να υποχωρήσουν απέναντι στο κράτος και να χάσουν σε ισχύ. Το μόνο που τους νοιάζει είναι τα χρυσοποίκιλτα άμφια της εξουσίας και οι δεσποτικοί θρόνοι.
Οι κομματάρχες κάνουν επιλογές με γνώμονα το κομματικό τους συμφέρον, για αυτό διορίζουν άχρηστους και κάνουν βλακείες, διότι δεν έχουν κριτήριο το κοινό καλό ούτε την κοινή λογική. Στον βαθμό που η συμπεριφορά τους ελέγχεται στον ίδιο βαθμό μειώνεται η μεροληψία και η ανοησία τους. Όταν όμως η κριτική αποστομώνεται με τον έλεγχο της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ, τότε αυτοί κάνουν πάρτι για πάρτη τους, και εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα.
Τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να παίξουν ρόλο στον κριτικό έλεγχο της εξουσίας (που λείπει από τα ελληνικά ΜΜΕ), αν τα αξιοποιήσουμε (και) υπέρ του κοινού καλού (πέραν της αυτοπροβολής μας).

Η αρχή του τέλους για τους εθνικούς μας μύθους

Το ότι έχουν αρχίσει να ακούγονται φωνές στην Ελλάδα που αμφισβητούν εθνικούς της μύθους που κανείς δεν έχει τολμήσει να θίξει, σημαίνει ότι αυτή η χώρα έχει ανακτήσει τη σχέση της με την κριτική σκέψη την οποία αυτή πρώτη εισήγαγε στην αρχαιότητα, αλλά μετά ενέσκηψαν αυτοκρατορίες, πατριαρχίες και δεσποτείες (βυζαντινές και οθωμανικές), που την ισοπέδωσαν. Read More