Με αφορμή τις θεατρικές επιχορηγήσεις (για τις οποίες δεν έχω γνώμη), μια γενικότερη άποψη για το τι συμβαίνει στον χώρο των περισσοτέρων Τεχνών, το οποίο μας διαφεύγει.
Έχουμε την εντύπωση ότι αυτός ο χώρος διαμορφώνεται από τα έργα των καλλιτεχνών.
Νομίζουμε ότι ζωγράφοι, φωτογράφοι, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, συνθέτες, σεναριογράφοι, θεατρικοί συγγραφείς, χορογράφοι, χορευτές, ηθοποιοί, κλπ., είναι αυτοί που δίνουν το στίγμα και το ύφος στις Τέχνες που υπηρετούν.
Μόνο που δεν είναι παρά “υπηρέτες”. Τα “αφεντικά” είναι κάποιοι άλλοι.
Εκδότες και επιμελητές εκθέσεων (curators), γκαλερίστες και ατζέντηδες, μουσικοί παραγωγοί και κριτικοί με επιρροή, διευθυντές φεστιβάλ και πολιτιστικών οργανισμών, “επιτροπάκηδες” που γνωμοδοτούν για χρηματοδοτήσεις, που κρίνουν τι αξίζει και τι όχι, που επιβραβεύουν και απορρίπτουν,
αυτοί είναι που αποφασίζουν και διαμορφώνουν καθοριστικά το καλλιτεχνικό τοπίο. Στην τελική, αυτοί είναι οι δημιουργοί(!)
Ας τους βγάλουμε από την αφάνεια, και ας τους αναγνωρίσουμε σαν υπερ-καλλιτέχνες, αποδίδοντας τα εύσημα κατευθείαν σε αυτούς.
