Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται κοντά στο θάνατο μάς συμβουλεύουν να χαιρόμαστε τη ζωή, όσο την έχουμε. Το αντιλαμβανόμαστε βέβαια και από μόνοι μας όταν σκεφτόμαστε το αναπόφευκτο τέλος μας. Τότε τι συμβαίνει και το ξεχνάμε; Γιατί δεν γίνεται αυτό οδηγός μας, για να χαιρόμαστε την κάθε μέρα μας;
Βρέθηκα κάποιο σούρουπο σε μία πόλη, όπου δεν ήξερα κανέναν. Δεν περίμενα κάποιον να έρθει, ούτε πήγαινα κάπου. Ήμουν εκεί ξεκρέμαστος, στο κενό, χωρίς προορισμό.
Σε πολλά πράματα είμαι σκράπας, αλλά ένα που κατέχω είναι το σινεμά. Όταν βλέπω μια ταινία πιάνω αμέσως πού κερδίζει και πού χάνει. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις δικές μου ταινίες. Εκεί δεν «καταλαβαίνω γρι» πού το κέρδισα και πού το έχασα. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμη και όταν μου το λένε άτομα που εκτιμώ την κρίση τους, δεν καταλαβαίνω πάλι Χριστό. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και ενώ έχω μια νομίζω καλή κινηματογραφική κρίση αυτή δεν λειτουργεί στα δικά μου έργα;
Ό,τι υπάρχει στον Κόσμο δεν είναι αναγκαστικά ορατό. Υπάρχουν καταστάσεις αόρατες, χωρίς να αφήνουν ίχνος σε κανένα φάσμα παρατηρήσιμο τώρα και ποτέ. Η ύπαρξή τους όμως είναι αδιαμφισβήτητη. Τις νιώθουμε να συμβαίνουν παντού, από τον μικρόκοσμο που αποτελούμε εμείς οι ίδιοι μέχρι τον μακρόκοσμο του σύμπαντος.