“Η κλεμμένη χαρά”

Πολλοί από αυτούς που βρίσκονται κοντά στο θάνατο μάς συμβουλεύουν να χαιρόμαστε τη ζωή, όσο την έχουμε. Το αντιλαμβανόμαστε βέβαια και από μόνοι μας όταν σκεφτόμαστε το αναπόφευκτο τέλος μας. Τότε τι συμβαίνει και το ξεχνάμε; Γιατί δεν γίνεται αυτό οδηγός μας, για να χαιρόμαστε την κάθε μέρα μας;

Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται  σε μεγάλο βαθμό στο ότι η ζωή έχει κι αυτή τις απαιτήσεις της. Χρειαζόμαστε τα  προς το ζειν, για να χαρούμε τη ζωή. Αυτά, με τη σειρά τους,  απαιτούν κόπο και προκαλούν μερικές φορές διενέξεις, αφού δεν βρισκόμαστε  σε ένα παραδείσιο τοπίο που έχει τα πάντα για όλους. Υπάρχει ένας αναγκαίος “πόνος” που πρέπει να πληρώσουμε για να χαρούμε.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται σε αυτό, όσο στον μη αναγκαίο πόνο, στη μη απαραίτητη λύπη και στην περιττή δυστυχία, όπου υποφέρουμε ενώ δεν υπάρχει πρακτική έλλειψη που να το δικαιολογεί.

Γνωρίζουμε όλοι από άσχημες συμπεριφορές, βία και κακεντρέχεια, ασχήμια και μιζέρια, γύρω μας και μέσα μας. Επίμονα κατάλοιπα δυστυχίας που αρνούνται να αποχωρήσουν από τη σκηνή ενώ  έχει τελειώσει ο ρόλος τους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν φαντάσματα από ένα σκοτεινό παρελθόν, τρυπώνουν στις ψυχές μας και κλέβουν τη χαρά μας. Τη χαρά που δικαιούμαστε, γιατί δουλέψαμε για αυτήν και θα έπρεπε να την έχουμε όλη δική μας. Σε αυτά πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, να τα εντοπίσουμε και να τα ξεφορτωθούμε, για να δώσουμε στη ζωή μας τη χαρά που δικαιωματικά της ανήκει.