“Δια-κρίσεις και ταυτίσεις”
Σε πολλά πράματα είμαι σκράπας, αλλά ένα που κατέχω είναι το σινεμά. Όταν βλέπω μια ταινία πιάνω αμέσως πού κερδίζει και πού χάνει. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις δικές μου ταινίες. Εκεί δεν «καταλαβαίνω γρι» πού το κέρδισα και πού το έχασα. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμη και όταν μου το λένε άτομα που εκτιμώ την κρίση τους, δεν καταλαβαίνω πάλι Χριστό. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και ενώ έχω μια νομίζω καλή κινηματογραφική κρίση αυτή δεν λειτουργεί στα δικά μου έργα;