η διάπλασις των παίδων

Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα. Δεν έχουν φίλτρα προστασίας. Τα ερεθίσματα που παίρνουν τα διαμορφώνουν. Ειδικά από τους γονείς τους.
Αυτά που λέμε σαν γονείς, οι χαρακτηρισμοί που δίνουμε στους άλλους, οι αντιδράσεις μας στις καταστάσεις, οι ερμηνείες μας για τα πράγματα αποτυπώνονται αυτόματα από τα παιδιά μας και γίνονται πρότυπά τους. Είναι στη φύση τους να μαθαίνουν από τους γονείς τους κανόνες της επιβίωσης, όπως κάνουν τα ζωάκια. Ο τρόπος που δρούμε θεωρείται από αυτά ως ο ενδεδειγμένος για κάθε περίπτωση. Έτσι μαθαίνουν να φέρονται σε έναν κόσμο που τους είναι παντελώς άγνωστος.

Μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχουμε δίπλα μας έναν ευαίσθητο εγγραφέα που συλλαμβάνει τα πάντα, ακόμη κι όσα κρύβουμε. Νιώθει το φόβο μας, τη χαρά μας, την ανησυχία, το θάρρος, τη θετικότητα ή την αρνητικότητά μας, και τα απορροφά.
Αν δεν είμαστε καλά, αν δυστυχούμε στην προσωπική μας ζωή, θα το εισπράξει, όσο και αν το αποκρύβουμε. (Γι’ αυτό είναι σημαντικό για έναν γονιό να κοιτάζει και τη δική του ζωή, να είναι καλά στα προσωπικά του, να μην τα «θυσιάζει» για το παιδί του, διότι έτσι μεταδίδει κάτι αξιολύπητο).
Επειδή μεγαλώνοντας χάνουμε την παιδική υπερ-ευαισθησία και αναπτύσσουμε πιο έλλογους μηχανισμούς, εξοπλισμένους με φίλτρα προστασίας, τείνουμε να ξεχάσουμε πόσο διαφορετική είναι η παιδική ηλικία σε προσλαμβάνουσες. Ένα παιδί ρουφάει από κάθε πόρο του τον άγνωστο κόσμο στον οποίο βρέθηκε, τον θαυμαστό και τρομακτικό ταυτόχρονα.
Μέσα στο παιδικό σύμπαν, ο γονιός ή όποιος παίζει αυτόν το ρόλο, είναι αυτός που θα δώσει στο παιδί τις κατευθύνσεις του και θα του προμηθεύσει τα στοιχεία για να φτιάξει τα φίλτρα του. Μέσα από αυτά θα επεξεργαστεί την πραγματικότητα, θα ανταποκριθεί θετικά ή αρνητικά, δημιουργικά ή (αυτό)καταστροφικά.

Προφανώς, τα παιδιά δεν μας μιμούνται τυφλά. Έχουν τον δικό τους χαρακτήρα, τις δικές τους προδιαγραφές, τη δική τους πορεία μέσα από την οποία θα διαφοροποιηθούν (πολύ ή λίγο), όμως εμείς δίνουμε το πρώτο υλικό. Αν είναι καλό, η ζωή τους θα είναι πιο εύκολη. Δεν θα χρειαστεί να δώσουν μάχες για να ξεπεράσουν τα στραβά που τους κληροδοτήσαμε και θα τους βάζουν τρικλοποδιά σε κάθε τους βήμα.
Οι παραξενιές μας, οι ιδιοτροπίες μας, οι μνησικακίες μας, οι δειλίες μας, οι παθολογίες μας, οι ανοησίες μας και οι προκαταλήψεις μας θα τα υπονομεύουν μια ζωή. Η ξενοιασιά μας, το πνεύμα μας, το χιούμορ μας, η ευφυΐα μας και η ευψυχία μας θα τα προάγουν στο καλύτερο.
Αν εισπράξουν αγάπη και αποδοχή, θα δώσουν αγάπη.
Αν εισπράξουν άρνηση και αναισθησία, θα παγιδευτούν στη δυστυχία και θα πρέπει να παλέψουν για να απεγκλωβιστούν.

ΥΓ. Και κάτι ακόμη που αφορά τη νεο-ελληνική παθολογία της υπερπροστατευτικότητας. Όταν αντιμετωπίζεις ένα παιδί σαν ανίκανο και το προστατεύεις προκαταβολικά, τότε αυτό θα γίνει ανίκανο. Δείξτε στα παιδιά σας πίστη και εμπιστοσύνη, για να ανταποκριθούν σε αυτήν. Μην είστε τόσο φοβικοί. Αν δεν πέσουν και χτυπήσουν, δεν θα μάθουν να σηκώνονται. Έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Είναι φτιαγμένα για αυτό. Πιστέψτε τα και δεν θα σας διαψεύσουν.