Ένα από τα βάσανα του σύγχρονου ανθρώπου είναι η επωνυμία, το άγχος του Εγώ του να διακριθεί ως επώνυμο και ξεχωριστό. Πέραν του ότι λίγοι το καταφέρνουν αυτό, ακόμη και αυτοί που διακρίνονται έχουν άγχος μετά πώς θα παραμείνουν επώνυμοι.

Ο τρόμος της ανωνυμίας σαρώνει ειδικά τους χώρους της δημόσιας σφαίρας, όπως τον καλλιτεχνικό, τον πολιτικό, τον διανοουμενίστικο, κλπ. Σε αυτούς έχει προστεθεί ο χώρος των κοινωνικών δικτύων, όπου γίνεται μάχη για τα likes και τα follows.

Η πίεση που ασκείται στα άτομα είναι τεράστια. Πολλοί κλατάρουν επειδή δεν έχουν τα φόντα να βγουν σε αυτήν την πασαρέλα των φουσκωμένων κοκορο-Εγώ, ενώ και αυτοί που βρίσκονται εκεί ντοπάρονται συνέχεια μην τους πέσει το λειρί.

Το παραφούσκωμα των Εγώ στηρίζεται στην κατασκευή ενός προφίλ που κερδίζει αναγνώριση, άσχετα αν αυτό το κατασκευασμένο προφίλ αντιπροσωπεύει αυτό που είσαι πραγματικά. Έτσι, στοχεύοντας σε ένα αναγνωρισμένο Εγώ, μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου.

Κατόπιν αυτών, εισηγούμαι μια αποκλιμάκωση της επωνυμίας και μια επανεφεύρεση της ανωνυμίας, όπου αυτό που θα προβάλλεται θα είναι το έργο και όχι ο δημιουργός, το ποίημα και όχι ο ποιητής, η ιδέα και όχι ο διανοούμενος. Όπως συνέβαινε με τη λαϊκή τέχνη, τα δημοτικά τραγούδια, τα σοφά ρητά.

Ας υπηρετήσουμε το Ωραίο, το Καλό και το Αληθές (και όχι αποκλειστικά το Εγώ μας).