αυγά καστανιάς
ήταν έτσι οι φυλλωσιές και
εγώ από κάτω
με τον ήλιο να φωτίζει εκείνη τη στιγμή
ένα κάστανο
που λαμπίριζε εβένινο
έτοιμο να πεταχτεί από το πράσινο κουκούλι
σαν αυγό
στη γη να κλωσήσει μικρές καστανιές
που το πήρε το μάτι μου
κι έμεινε να το κοιτάζει
ακίνητο
ο χρόνος σταμάτησε να τρέχει
άδειασε από έγνοιες
ήμουν εγώ και η καστανιά
με τα αυγά της
γύρω παντού στη γη
να με διαβεβαιώνουν για τη ζωή
που δεν πτοείται από όσα με ανησυχούν
έκτακτες επικαιρότητες και πρωτοσέλιδες
απειλές
τις οποίες η μικρή μου κόρη αγνοεί
για αυτό όταν την πάω στο Kita το πρωί
βλέπει τα κάστανα ψηλά στα δέντρα
ακόμη και όταν δεν τα επισημαίνει η στιγμή
σκέφτομαι μήπως ο κόσμος μας
γινόταν έτσι
ώστε να βλέπουμε πιο συχνά
τις καστανιές
να αυγατίζουν στο φως
τα παιδιά (τους)
