Παραδοσιακά κολλήματα

Πολλά από αυτά που κάνουμε ανήκουν σε τελείως άλλη εποχή και δεν κολλάνε με τίποτα στο σήμερα. Παραδείγματα:
Όταν ευχόμαστε για ένα νεογέννητο “Να σας ζήσει!” πάμε 100 χρόνια πίσω, τότε που η παιδική θνησιμότητα σάρωνε. Εγώ λέω “Να το χαίρεστε!” και καθάρισα.

Τα παραδοσιακά παιδικά παραμύθια βρίθουν από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, ενώ μερικά είναι απίστευτα μακάβρια. Τα αποφεύγω και λέω δικά μου ή, στην ανάγκη, τα παραποιώ.

Αυτό που δεν μπορώ να αποφύγω είναι κάποια παλιά λαϊκά που έχουν ανεπανάληπτη μελωδία αλλά στίχους μες στην πονεμένη ανδρίλα. Μου κολλάει, όμως, ο σκοπός τους.

Όσο για το έσχατο κατευόδιο έκανα ολόκληρη ταινία για να δείξω την αμηχανία του ύστατου χαιρετισμού, στην Καύση.

Ναι, είναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε από το παρελθόν, αλλά όχι και να το αναμασάμε αστόχαστα.

Μεγαλόστομοι αντιδυτικοί

Οι μεγαλόστομες εξαγγελίες παρακμής της Δύσης, οι καταγγελίες του σύγχρονου τρόπου ζωής ως εκπεσμού, όπως και η απόρριψη των επιτευγμάτων του Διαφωτισμού ως αλλοτριωτικών (εν ονόματι μιας και καλά πατροπαράδοτης αυθεντικότητας) κρύβουν ροπές προς τον ολοκληρωτισμό.
Τρανταχτό παράδειγμα από την ιστορία της φιλοσοφίας είναι ο Χάιντεγκερ και η ναζιστική του στράτευση.

Αριστουργήματα σύμπτωσης

Τα αριστουργήματα στην τέχνη είναι αποτέλεσμα ευτυχούς σύμπτωσης ατομικού ταλέντου και κατάλληλου περιβάλλοντος. Κι έτσι πρέπει να τα χαιρόμαστε σαν σπάνιες μοναδικές στιγμές και συγκυρίες συμπαντικές.
Πίσω από αυτά τα σπάνια έργα υπάρχουν πάρα πολλά που, παρά την αξιοσύνη και την προσπάθεια των δημιουργών τους, δεν ευτύχησαν. Σε αυτά πρέπει να αποδίδουμε τιμές υπέρ αδόξως πεσόντων.

Ανδροκρατούμενες αιματοχυσίες

Με αφορμή τη νέα ταινία “Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο”, είδα την παλιά, του 1930. Εκεί υπάρχει μια σύντομη σκηνή στην αρχή, όπου ένας νεαρός που σκέφτεται να πάει εθελοντής στον πόλεμο, εμφανίζεται με στρατιωτική στολή στο σπίτι του. Η μαμά του ανησυχεί τρομερά. Ο μπαμπάς του επιχαίρει. Το παιδί αργότερα θα σκοτωθεί, όπως και εκατομμύρια άλλα, μέσα στα χαρακώματα του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Και από τις δύο ταινίες βγαίνει ο παραλογισμός του πολέμου, αλλά στην παλιά φαίνεται καθαρά το ανδροκρατικό αίτιο. (Πχ , στη σκηνή που ο δάσκαλος φανατίζει τους μαθητές του να πολεμήσουν για το fatherland – όχι motherland -, και να μην φανούν γυναικούλες). Οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες μεγάλωσαν γενιές ανδρών χωρίς ενσυναίσθηση. Αποκομμένοι από παιδιά και γυναίκες, γαλουχημένοι για κατορθώματα και καυχήματα στις ανδροπαρέες τους, τα έκαναν μαντάρα. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, η εποχή τους πέρασε, ευτυχώς. Δυστυχώς, όμως, συνεχίζει σε άλλα μέρη. Σε όλα αυτά τα μέρη που κοροϊδεύουν εμάς τους Ευρωπαίους σαν “φλώρους”, ενώ αυτοί πήζουν στην ανδρίλα. (Δείτε τι πάει να κάνει στην Ουκρανία ο ματσό Πούτιν και βγάλτε συμπέρασμα.)