Όπως τα περασμένα

Όσοι νοσταλγούμε κάποια πράγματα από τα παλιά, γνήσια και αυθεντικά, που δεν υπάρχουν πλέον, να ξέρουμε ότι πολλά που ζούμε τώρα είναι επίσης μοναδικά, που θα χαθούν κι αυτά και θα τα νοσταλγούμε όπως τα περασμένα.


Όνειρα με κάποια σημασία

Τελικά τα όνειρα έχουν κάποια σημασία. Όχι όλα. Κάποια. Βλέπω κάποια συγκεκριμένα μοτίβα ονείρων με παραλλαγές στο στόρι που δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι επανέρχονται. Ειδικά που άπτονται σημαδιακών καταστάσεων. Καταστάσεις που με σημάδεψαν βαθειά μέσα μου, χωρίς να αντιληφθώ το μέγεθός τους. Έπρεπε να παλεύω, να προχωρώ στη ζωή, με τη βούληση και τη λογική. Η ψυχή όμως έκανε τις δικές της εγγραφές. Για πόνους και χαρές. Κι αυτές βγαίνουν στα όνειρα. Αποδίδονται εκεί, δίνοντας πλοκή στην αστρική σκόνη των ονείρων, διαμορφώντας το χαώδες υλικό τους, χαράζοντάς τους δομές που όταν επανέρχονται σημαίνουν κάτι. Αυτή η πλευρά των ονείρων είναι που έχει σημασία. Η δομική, όχι η τυχαία. Άρα μία επιστήμη των ονείρων δεν είναι εντελώς αβάσιμη. Οι απόπειρες των ονειροκριτων παλιά και των ψυχαναλυτών πρόσφατα έχουν κάποια βάση, αλλά σηκώνει περισσότερη μελέτη το θέμα, νομίζω.

Προς δασολόγους

Εμείς οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας παρακολουθούμε ανήμποροι κάθε καλοκαίρι να καίγονται τα δάση μας, το ένα μετά το άλλο. Πολλοί από εμάς είμαστε έτοιμοι να πάρουμε μάνικα, φτυάρια και κλαδιά, να στρατευθούμε εθελοντικά στη “μάχη κατά της φωτιάς” αν ξέραμε τι και πώς. Όχι μόνο δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς γίνεται εδώ και μια 20ετία με αυτές τις αλλεπάλληλες πυρκαγιές. Οπότε, ο καθένας λέει το “μακρύ του και το κοντό του”. Δεν είναι δουλειά μας να το γνωρίζουμε, άλλωστε. ‘Εχουμε άλλα γνωστικά αντικείμενα. Εσείς οι δασολόγοι έχετε ένα αντικείμενο: τα δάση!
Δουλειά σας είναι να μας ενημερώσετε και να δώσετε κάποιες απαντήσεις σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα.
Ρωτάω, λοιπόν, εγώ σαν απλός πολίτης:
1. Για αυτές τις πυρκαγιές φταίει η κλιματική αλλαγή;
Η κλιματική αλλαγή μπορεί να έχει δημιουργήσει συνθήκες πυριτιδαποθήκης στα δάση, αλλά ποιος ανάβει τον σπινθήρα; Τα δάση από μόνα τους αναφλέγονται; Πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή ένα πεύκο ξαφνικά πυροδοτεί το ρετσίνι του και μπαμ;! Εγώ τον μόνο φυσικό τρόπο πυροδότησης που ξέρω είναι οι κεραυνοί. Πώς ξεκινάει λοιπόν το κακό; Φταίνε οι πυρομανείς εμπρηστές, τα σπασμένα γυαλιά, τα πεταμένα σκουπίδια, οι κολώνες της ΔΕΗ, οι γιαγιάδες που καίνε τσάκνα, οι γεωργοί τα ξερά, οι κτηνοτρόφοι που θέλουν βοσκότοπους, οι εργολάβοι αυθαίρετα και ανεμογεννήτριες, οι οδηγοί που πετάνε αποτσίγαρα, οι Τούρκοι πράκτορες, ποιοι φταίνε και σε ποιες περιπτώσεις; Δεν έχω διαβάσει καμία σοβαρή μελέτη, επιστημονική, εμπεριστατωμένη, να με διαφωτίσει.
2. Και γίνεται η ανάφλεξη. Μπορείτε να μας πείτε, λοιπόν, ποιος είναι ο επιστημονικά ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης μιας πυρκαγιάς; Άλλοι λένε ότι οι αντιπυρικές ζώνες δεν βοηθάνε σε πευκοδάση γιατί αυτά εκτοξεύουν κουκουνάρια ή οι σπίθες ταξιδεύουν. ‘Αλλοι λένε το αντίθετο. Δημιουργία αντιπυρικών ζωνών με αντιπύρ. Μπορείτε παρακαλώ να διευκρινίσετε; Να συνεργαστείτε με τους ξένους συναδέλφους σας και να κάνετε ένα σοβαρό συνέδριο, ανοιχτό σε όλον τον κόσμο που μαυρίζει η ψυχή του κάθε καλοκαίρι (αν δεν κλαίει το σπίτι του, τα ζωντανά του ή τους δικούς του ανθρώπους);
3. Πάμε τώρα στην πρόληψη. Πέρα από το να αντιμετωπιστούν οι πυροδοτικές αιτίες, αφού τις υποδείξετε στα αρμόδια όργανα (βλ. 1), μπορείτε να μας πείτε ποια είναι τα ενδεδειγμένα μέτρα πρόληψης; Συγκεκριμένα, ανά περιοχή. Να κάνετε μελέτη, να πείτε τι πρέπει να γίνει σε κάθε δάσος, να το κοινοποιήσετε και να ξέρουμε μετά και εμείς ποιος έχει την ευθύνη για ό,τι (δεν) έγινε.
Προφανώς, δεν είναι δική σας δουλειά η εφαρμογή όσων προτείνετε. Η πράξη άπτεται των κατά τόπους αρχών, των αρμόδιων κυβερνητικών οργάνων, των πυροσβεστών, κλπ. Ξέρουμε ότι επικρατεί συχνά το μπάχαλο στη χώρα μας. Οι φωτιές όμως κατακαίνε και χώρες οργανωμένες. Άρα;
Μπορεί να είναι μια υπόθεση χαμένη. Να πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Θέλουμε να ξέρουμε τι να περιμένουμε, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Περιμένουμε να μας πείτε. Είναι δουλειά σας.

Ό,τι προλάβαμε διαρκεί

Ήθελα να πάω στον δρυμό της Δαδιάς, δεν τον πρόλαβα.
Ελπίζω να προλάβω το φαράγγι του Βίκου, τους καταρράκτες της Σαμοθράκης, τα κρυστάλλινα νερά στους Παξούς, την αμμουδιά της Ελαφόνησου.
Πρόλαβα να βουτήξω στις βάθρες του Ολύμπου, να ευχηθώ πεφταστέρια σε νύχτες χωρίς ηλεκτρικό, να μαγευτώ από τη Σαντορίνη πριν απομαγευτεί, να κοιμηθώ κάτω από τα αλμυρίκια στον Κομμό, να κυλιστώ γυμνός στην άμμο της Αντίπαρου, να ξεπλυθώ στην πηγή της Αγίας Πακού στον Γαλισσά.
Πάνε όλα αυτά, χάθηκαν. Όπως οι πυγολαμπίδες που έβγαιναν κάθε βράδυ στης γιαγιάς μου που παίζαμε μικροί. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά. Όμως τις είδα. Έπαιξα μαζί τους. Τις πρόλαβα.
Δεν μένει τίποτα, τελικά.
Μόνο ό,τι έχουμε προλάβει να ζήσουμε διαρκεί.