Το ξύλο ΔΕΝ βγήκε από τον παράδεισο.

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει αλλά ο κόσμος έχει σταματήσει να δέρνει τα παιδιά του. Αυτό που κάποτε ήταν κανόνας και δεν έκανε εντύπωση σε κανέναν, τώρα είναι εξαίρεση και κάνει εντύπωση. Η αλλαγή δεν έγινε με τυμπανοκρουσίες, επαναστατικές διακηρύξεις, εξεγέρσεις και ιστορικά ορόσημα. Συνέβη σταδιακά, σιωπηρά και εν τω χρόνω. Η αλλαγή αυτή είναι μία από τις πιο σημαντικές στην ανθρωπότητα  και σηματοδοτεί μια σημαντική στροφή προς την ελεύθερη ανάπτυξη του ατόμου.
Πιθανολογώ ότι το ξυλοκόπημα εισήχθη μαζί με τους πρώτους μεγάλους πολιτισμούς, που συγκέντρωσαν τις φυλές σε σύνθετους κοινωνικούς σχηματισμούς υπό την εποπτεία κάποιας ηγετικής κάστας. Τα άτομα και οι φυλές έπρεπε να συμμορφωθούν σε μια σειρά από κανόνες προκειμένου να ωφεληθούν από την ένταξή τους σε αυτούς τους σχηματισμούς, που ήταν αυστηρά ιεραρχημένοι και ελεγχόμενοι. Αυτή η αυστηρότητα έφτανε μέχρι τα παιδιά, που έπρεπε από μικρά να μυηθούν στον “πολιτισμό” δια του ξύλου.  Η αλλαγή στη δόμηση των κοινωνιών και στη μορφή του πολιτισμού, γλύτωσε και τα πιτσιρίκια από το ξυλοκόπημα.