Η Νόρα αφήνει στο τέλος το “κουκλόσπιτο” του Ίψεν και τον συμβατικό γάμο της, για να βρει τον εαυτό της, παρατώντας τα παιδιά της (τα οποία, παρεμπιπτόντως, της ήταν αδιάφορα εξ αρχής). Αυτό θεωρήθηκε πράξη χειραφέτησης, που ενέπνευσε κάποιες ανήσυχος νέες Ευρωπαίες μητέρες, ειδικά στα 60’s – 70’s, με αποτέλεσμα αρκετά από τα παιδιά τους να νοσήσουν ψυχικά. (Ξέρω περιπτώσεις). Όταν ανεβάζουμε λοιπόν Ίψεν ή άλλους κλασικούς, ως τι τους ανεβάζουμε και γιατί; Δεν έχω δει κάποια πειστική απάντηση. Τα μοντέρνα ανεβάσματα και η μεταφορά τους στο σήμερα δεν αρκούν. Ισα ίσα περιπλεκουν τα πράγματα γιατί μεταφέρουν στο σήμερα ξεπερασμένα μοντέλα. Θα προτιμούσα ανεβάσματα πιστά στην εποχή του έργου ώστε να το εισπράττω μέσα στην ιστορικότητά του.

Γενικά, η έλλειψη σύγχρονων θεατρικών έργων που να ανταποκρίνονται στην εποχή μας και να τη διαβάζουν με νέο τρόπο (χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και παρωχημένα εξεγερσιακά φίλτρα) είναι παραπάνω από εμφανής.

έζησα να το δω κι αυτό*
θά’θελα κι άλλα εκατό
κι αυτά να τα χιλιάσω
τίποτα να μη χάσω

*κάθε μέρα μού επιφυλάσσει μια (τουλάχιστον) έκπληξη
**ένας λόγος να μη θέλω να πεθάνω (ποτέ) είναι να δω όσα (απίστευτα) είναι να γίνουν ακόμα, καλά και κακά
***θα’θελα να κλείσω τα μάτια μου με το τέλος της ανθρωπότητας, όταν χαθεί σε κάποια μαύρη τρύπα, αφού θα έχει εντωμεταξύ εξαπλωθεί και διακτινιστεί στο σύμπαν, προωθημένη από συναντήσεις με εξωγήινους συνανθρώπους μας
****μόνο ο θάνατος των παιδιών μου θα με έκανε να θέλω να πεθάνω για να είμαι μαζί τους στο μηδέν, άρα θά’θελα να ζήσουν και αυτά αιώνια, που σημαίνει και τα δικά τους παιδιά και τα παιδιά όλων και ο χρόνος να σταματήσει, πράμα αδύνατον, οπότε ας ζήσω αυτή τη μέρα που μου μένει ως αιωνιότητα.