οικολογία και σοσιαλισμός

Δύο παρατηρήσεις για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.

1. Η υπερθέρμανση δεν πρόκειται να φρενάρει αν δεν πέσουν οι ρυθμοί της ανάπτυξης. Δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Στην προκειμένη περίπτωση, “πίτα” είναι ο πλανήτης και “σκύλος” ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να περιορίσει τα γεύματά του για να διασωθεί η πίτα. Όταν, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε πραγματικά δεν μπορείς να τους στερήσεις το ψωμάκι γιατί εσύ έχεις την πολυτέλεια να τρως περιορισμένα και οικολογικά. Η αποκλιμάκωση της ανάπτυξης σημαίνει το φτώχεμα της οικονομίας κι αυτό για να γίνει βιώσιμο χρειάζεται μέτρα ενίσχυσης των φτωχών, το οποίο δεν μπορεί να γίνει σε αυτά τα στενά πλαίσια παρά παίρνοντας λεφτά από τους πλούσιους. Οικολογία χωρίς αναδιανομή πλούτου είναι λόγια του αέρα.

2. Επειδή καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο, το ζήτημα θα αργοσέρνεται μέχρι που ο άνθρωπος θα φάει στη μούρη τις συνέπειες της αφροσύνης του. Όταν θα έχει καταστραφεί ο πλούτος του από την κατάρρευση του οικοσυστήματος τότε θα μάθει τι εστί φτώχεια και τι σημαίνει να είσαι άσπλαχνος με τους φτωχούς και τους μετανάστες, με τη φύση και τα πλάσματά της.