Πίσω από τις περισσότερες προβληματικές συμπεριφορές (ατομικές ή ομαδικές) κρύβεται ο φόβος. Το ερώτημα είναι ποιες πρέπει να καθησυχάζουμε και ποιες να καταδικάζουμε. Η επιθετικότητα και η βία θα πρέπει να είναι μάλλον το βασικό κριτήριο.
Κάποιοι λένε ότι “έχουν ειπωθεί όλα” κι ότι εμείς απλά κάνουμε σχόλια ή δίνουμε ερμηνείες. Εγώ πάλι νομίζω ότι έχουν ειπωθεί ελάχιστα κι ότι έχουμε γεμίσει φλυαρίες.
Έχουμε στο ισόγειο μια οικογένεια προσφύγων από Ουκρανία, με δύο αγόρια. Το 10χρονο βρήκε παρέα με τον δικό μας κι έρχεται να παίξει. Το 14χρονο κάθεται μόνο του στην πίσω αυλή για ώρες. Σε απόσταση από τους κάδους σκουπιδιών. Κοιτάζει την πασχαλιά στη διπλανή αυλή που ανθίζει. Αγόρι στο μπουμπούκι του επάνω, ξεριζωμένο, βίαια μεταφυτευμένο σε μια ξένη άνοιξη.
Οι εικονικοί κόσμοι που μας υπόσχονται τα ψηφιακά μονοπώλια των Αμερικάνων κροίσων της τεχνολογίας δεν θα μας γλυτώσουν από την κατάρρευση των οικοσυστημάτων του πραγματικού μας κόσμου. (Διάβασε εδώ). Αυτοί το ξέρουν πολύ καλά, γι’ αυτό τα έχουν δώσει όλα για να την κάνουν στο διάστημα, αντί να τα δώσουν σε αυτή τη γη, για να περισωθεί ό,τι μπορεί. Φαντασιώνονται ουράνιες σωτηρίες, αφού τους ανεβάσαμε εμείς στα ουράνια. Επείγει να τους προσγειώσουμε, αφού γειωθούμε πρώτα εμείς και αναλάβουμε την ευθύνη της παρουσίας μας σε αυτή τη γη, αντί να κρυβόμαστε πίσω από avatar.