Τελικά τα όνειρα έχουν κάποια σημασία. Όχι όλα. Κάποια. Βλέπω κάποια συγκεκριμένα μοτίβα ονείρων με παραλλαγές στο στόρι που δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι επανέρχονται. Ειδικά που άπτονται σημαδιακών καταστάσεων. Καταστάσεις που με σημάδεψαν βαθειά μέσα μου, χωρίς να αντιληφθώ το μέγεθός τους. Έπρεπε να παλεύω, να προχωρώ στη ζωή, με τη βούληση και τη λογική. Η ψυχή όμως έκανε τις δικές της εγγραφές. Για πόνους και χαρές. Κι αυτές βγαίνουν στα όνειρα. Αποδίδονται εκεί, δίνοντας πλοκή στην αστρική σκόνη των ονείρων, διαμορφώντας το χαώδες υλικό τους, χαράζοντάς τους δομές που όταν επανέρχονται σημαίνουν κάτι. Αυτή η πλευρά των ονείρων είναι που έχει σημασία. Η δομική, όχι η τυχαία. Άρα μία επιστήμη των ονείρων δεν είναι εντελώς αβάσιμη. Οι απόπειρες των ονειροκριτων παλιά και των ψυχαναλυτών πρόσφατα έχουν κάποια βάση, αλλά σηκώνει περισσότερη μελέτη το θέμα, νομίζω.