Ορμάω στους μήνες
Δίνω μάχη με τις βδομάδες
Παλεύω κάθε μέρα τους χωριστά
Κατακερματίζω το μέτωπό τους
Μονομαχώ μέχρις εσχάτων με τις ώρες
Να επιβάλλω τους στόχους μου
Να υποτάξω τις στιγμές στα σχέδιά μου
Μετράω νίκες και ήττες
Αν και ξέρω ότι κανείς δεν βγήκε νικητής
Στην πάλη με τον χρόνο
Οι γυναίκες που διαδηλώνουν υπέρ του φερετζέ διαφέρουν από αυτές που εξεγείρονται εναντίον της βίαιης επιβολής του, ως προς τούτο ακριβώς: ως προς τη βίαιη επιβολή.
Καμία από τις εξεγερμένες δεν θα επέβαλε στις μαντιλοφορεμένες να βγάλουν το χιτζάμπ με τη βία. Ενώ αυτές απαιτούν να τις το φορέσουν δια ροπάλου.
Η διαφορά ανάμεσα στις προοδευτικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις είναι η χρήση της βίας. Οι προοδευτικές αποδέχονται την ελεύθερη επιλογή των ατόμων, χωρίς να φοβούνται. Οι οπισθοδρομικές φοβούνται την ελευθερία και τσακίζουν όσους αμφισβητούν τα αυταρχικά καθεστώτα τους.
Το βλέπουμε παντού που επικρατούν. Όπως και το βλέπουμε, άλλωστε, στη Ρωσία του Πούτιν που δολοφονεί τους αντιπάλους του και εισβάλλει με τον άθλιο στρατό του σε μια γειτονική χώρα που τολμάει την αυτοδιάθεσή της.
Το ότι το Ιράν και η Ρωσία συνεργάζονται μόνο τυχαίο δεν είναι. Τα αυταρχικά καθεστώτα συνασπίζονται ενάντια στα φιλελεύθερα γιατί φοβούνται την ελευθερία όσο τίποτε άλλο. Ο φόβος φέρνει κοντά Πούτιν, Χαμενέι, Σι Τζινπιγκ, Ερντογάν, κλπ., όπως και όλους τους θιασώτες τους στη Δύση (ακροδεξιούς και ακροαριστερούς, όπου αμφότεροι ασπάζονται τη βία).
Η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται (εν μέρει) και στην αποτυχία των προοδευτικών δυνάμεων να ανταποκριθούν σε κάποιες εύλογες ανησυχίες του λαού (πόπολο, αλά Ιταλικά) λόγω των εμμονών που έχουν αναπτυχθεί στις τάξεις τους, των δογματικών τους στρεβλώσεων, της απουσίας πειστικού/συνεκτικού συλλογικού οράματος και των εσωτερικών διενέξεων που αυτή η έλλειψη οράματος συνεπάγεται.
Αυτό δεν απαλλάσσει τον ίδιο τον λαό από την ευθύνη των ηλίθιων επιλογών του. Η ηλιθιότητα των ψηφοφόρων της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το πού οφείλεται αυτή ας αναζητηθεί στα πολιτιστικά σκουπίδια που καταναλώνει ο πολύς κόσμος όταν οι -και καλά- πρωτοπορίες αρέσκονται σε αυτιστικά έργα και αναμασημένες δηθενιές για να (αλληλο)βραβεύονται.
ΥΓ. Ο Φελίνι είχε προβλέψει αυτήν την εξέλιξη της Ιταλίας στις ταινίες του Intervista και Πρόβα Ορχήστρας.