τα όρια της επιστήμης και οι υπερβολές των αρνητών της

Προφανώς η επιστήμη δεν μπορεί να αναχθεί σε κοσμοθεωρία που να μας καλύπτει,  καθώς καταπιάνεται μόνο με τη μετρήσιμη πλευρά του κόσμου. Υπάρχει το αμέτρητο και απροσδιόριστο, ασύλληπτο μυστήριο της ύπαρξης, το οποίο νιώθουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Άλλοι το νιώθουν σαν καθαρό αίσθημα ρευστότητας και μετεωρισμού ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, που τους κάνει να στέκουν βουβοί και κατανυκτικοί στις μετέωρες στιγμές τους.
Άλλοι το εισπράττουν και εκφράζουν μέσα από ρευστο-ποιητικές συ-στάσεις (ποίηση, μέθη, τραγούδια, χορό, τέχνες, αγκαλιές, έρωτες, γέλια, κλάματα, γαμήσια, κλπ.).
Άλλοι το αναμασούν μέσω των παραδοσιακών θρησκειών ή ενστερνίζονται νέες μυθολογίες, που νανουρίζουν τη συνείδησή τους,  σαν μικρά παιδιά. Μέρος αυτών είναι και οι συνωμοσιολόγοι, που τόσο μας απασχολούν σήμερα.
Το πρόβλημα με τους συνωμοσιολόγους θρησκόληπτους και μυθομανείς αρνητές της επιστήμης (όπως τώρα οι αρνητές των εμβολίων) είναι ότι αμφισβητούν μετρήσιμα μεγέθη. Η έφεσή τους στο μυστήριο είναι τόσο άμετρη που τους βγάζει εκτός της προσδιορίσιμης και μετρήσιμης πλευράς αυτού το κόσμου, με κίνδυνο να βρεθούν στον «άλλο κόσμο».  Μια φυσική κατάληξη όσων αμφισβητούν τη Φυσική.

Διαπιστώσεις, Διάφορα / Various

αυτιστικό σινεμά αντί ποιητικό

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ταινιών που θάλλουν στα φεστιβάλ, οι αυτιστικές ταινίες. Αυτές μοιάζουν με τις ποιητικές στο ότι ακολουθούν και οι δυο μία ασυνήθιστη αφηγηματική γραφή, κάπως παράξενη.
Η διαφορά είναι ότι οι ποιητικές συλλαμβάνουν την παραξενιά του κόσμου αυτού καθαυτού, την εγγενή ρευστότητά του, που για να την αποδώσουν, ρευστοποιούν και τα αφηγηματικά τους σχήματα. Αυτός ο τρόπος μπορεί να φαίνεται ακατανόητος για όσους δυσκολεύονται να δουν έξω από σχήματα, αλλά οι ποιητικές ταινίες δεν το κάνουν επίτηδες. Δεν επιδιώκουν τη δυσκολία για να δείχνουν δήθεν και τάχα μου γεμάτες νοήματα που δεν συλλαμβάνουν οι απλοί θεατές, εκτός από τους μυημένους των φεστιβάλ και τις κριτικές επιτροπές τους.
Από την άλλη, οι αυτιστικές ταινίες είναι παράξενες και ακατανόητες γιατί οι δημιουργοί τους διακατέχονται από έναν καλλιτεχνικό αυτισμό που τους εμποδίζει να πουν μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον και να βγάζει νόημα. Το παράξενο της γραφής τους δεν πηγάζει από την σύνδεσή τους με την παραξενιά του κόσμου αλλά από την αποσύνδεσή τους από τον κόσμο. Ζουν σε ένα αυτοαναφορικό περιβάλλον γεμάτο δικές  τους σινεφίλ αναφορές. Αυτοί μπορεί να πιστεύουν ότι οι ανοίκειες συνθέσεις τους είναι γεμάτες νοήματα, μάλιστα ασύλληπτα και μεγαλοφυή, όταν μαζί με τον αυτισμό έχουμε και ναρκισσισμό. Αυτό που μπορεί να κάνει ανεξέλεγκτο τον ναρκισσισμό τους είναι η επιβράβευσή τους ως ποιητικών ταινιών.
Πίστευα ότι οι ιθύνοντες είχαν πάρει κάπου χαμπάρι τη διαφορά, αλλά από ότι βλέπω αργεί ακόμη.

Κινηματογράφος

το καθοριστικό 20%

Συνάντησα κάποια ωραία άτομα από Ρωσία και διαπίστωσα από κοντά ότι  – και φυσικά – υπάρχουν και εκεί, όπως παντού, άνθρωποι με κριτική σκέψη, πολιτική συνείδηση και κοινωνική/περιβαλλοντική ευαισθησία, που τους διαφοροποιεί εντελώς από τυραννικά και άλλα καθεστώτα σκοταδισμού. Καθεστώτα κάθε είδους που βασίζονται στον φόβο των πολλών για να καρπώνονται οι λίγοι πλούτη και προνόμια.

(Όπως έχουμε εμείς εδώ, για παράδειγμα, το καθεστώς του εναγκαλισμού κράτους και Εκκλησίας ή αυτό του δεσμευμένου Τύπου ).

Αυτό που καθορίζει τις κοινωνίες είναι αν αυτοί οι άνθρωποι –  που πάντα υπάρχουν και κατά υπολογισμούς αποτελούν ένα 20% του πληθυσμού – καταφέρνουν να ενεργοποιηθούν  και να διαμορφώσουν τις εξελίξεις ή μένουν  παθητικοί, διαλυμένοι, φοβισμένοι και αδύναμοι να φέρουν αλλαγές.

Πολιτική