Μετά τη χαρά του έμπορου όπλων με τις αναγγελίες εξοπλισμών, που γράψαμε εδώ, ήρθε η σειρά του στρατόκαυλου να χαρεί με τα νέα για τη θητεία. Αυξάνεται σε διάρκεια και συζητείται η στράτευση στα 18.
Πρέπει να γίνει ξεσηκωμός για να μην τεθεί καν προς συζήτηση αυτό το ενδεχόμενο, που θα εξοντώσει την όποια ικμάδα των νέων.
Οι νεαροί 18ρηδες μετά το πακέτο των πανελλαδικών ψυχαναγκασμών που έφαγαν σε λύκεια και φροντιστήρια στο άνθος της ηλικίας τους, για να περάσουν σε άχρηστες σχολές, θα καλούνται στη συνέχεια, χωρίς ανάπαυλα, να υπηρετήσουν σε έναν άχρηστο μηχανισμό, για να εμπεδώσουν την αχρήστευση τους από κάθε πλευρά. Και την ερωτική, επίσης. Διότι η αναγκαστική στράτευση θα αφορά μόνο τους άρρενες. Τα θήλυ δεν υποχρεούνται.  Οπότε η μαρμάγκα θα πάει σύννεφο.
Τη στιγμή που άλλοι συνομήλικοί τους, στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, συνηθίζουν μετά το Λύκειο να πηγαίνουν μια γύρα στον κόσμο, κάνοντας διάφορες δουλειές, για ένα χρόνο (gap year), πριν καταλήξουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, οι δικοί μας δεν θα έχουν καμία ευκαιρία να βρουν τον εαυτό τους (ούτε την ερωτικότητά τους, επίσης). Καταδικασμένοι να υπηρετούν στόχους άλλων (τον γονιών τους, της κοινωνίας, του έθνους), θα παραμείνουν αιχμάλωτοι ενός συστήματος που βασίζεται στη δική του αναπαραγωγή και όχι στη δική τους εξέλιξη.
Οι στρατοί και οι εξοπλισμοί είναι μηχανισμοί αναπαραγωγής αυτού ακριβώς του συστήματος, που αλέθει τη ζωτικότητα στις καλογυαλισμένες ερπύστριες που μοστράρουν οι εκθέσεις όπλων τελευταίας τεχνολογίας, τα οποία πρέπει να αντικαθίστανται κάθε λίγο με νέα όπλα και νέους οπλίτες. Πόσο χρήσιμο είναι  όλο αυτό;
Σε τι ακριβώς εξυπηρετεί η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Ελλάδας έναντι της προαιωνίου Τουρκίας; Γιατί δεν καταφεύγουμε/κινητοποιούμε συλλογική ευρωπαϊκή αντίδραση έναντι των όποιων απειλών δεχόμαστε; Μήπως επειδή αυτό θα εξασθενούσε ντόπια κέντρα ελέγχου και θα μετέφερε ισχύ σε κεντρο-ευρωπαϊκό επίπεδο; Ε και; Ας τη μεταφέρει.
Ας μεταφέρουμε μέρος της εθνικής ισχύος στα συλλογικά όργανα της Ε.Ε., και αν δεν υπάρχουν να τα ζητήσουμε, με αφορμή την Τουρκία, ειδικά τώρα που κανείς Ευρωπαίος δεν χωνεύει τον Ερντογάν. Αυτό θα ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία. Να ζητήσουμε άμεσα  συλλογική προστασία των συνόρων μας από την ΕΕ σαν ευρωπαϊκά σύνορα, με τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής συστράτευσης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει και στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού (που θα μείωνε τους εθνικούς στρατούς, με την οικονομία κλίμακος που θα έφερνε).
Αντ’ αυτού, εμείς αυξάνουμε τον στρατό μας, το παίρνουμε πάνω μας, το παίζουμε υπερπατριώτες, για να καθαρίσουμε εμείς με τον Τούρκο για πάρτη μας και να του δείξουμε πόσο στρατόκαυλοι μπορεί να είμαστε και εμείς ελόγου μας, για να μη μας κουνιέται. Μήπως όμως έτσι γινόμαστε σαν αυτόν;;
Όταν καταλήγεις να γίνεις σαν τον εχθρό σου, για να τον αντιμετωπίσεις, υφίστασαι ήττα χωρίς να έχεις δώσει καν μάχη.

ΥΓ. Θα το δεχόμουν αν δεν είχαμε καμία επιλογή. Όμως εμείς μπορούμε να έχουμε και αμυντική θωράκιση μέσω ΕΕ και υποστήριξη από πάμπολλες χώρες, που είναι εναντίον του ερντογανικού επεκτατισμού.  Καθώς είμαστε ουσιαστικά σε θέση ισχύος, θα μπορούσαμε να κάνουμε επίθεση ειρήνης στους Τούρκους πολίτες, για να τους δείξουμε ότι δεν απειλούνται από εμάς αλλά από το καθεστώς που τους διαφεντεύει, για να σπάσουμε το αραγές μέτωπο που πάει να κτίσει ο Ερντογάν γύρω του παρουσιάζοντάς μας σαν απειλή. Αντ’ αυτού, μπετοναριζόμαστε εμείς στρατιωτικά, προς χαρά των εμπόρων όπλων και των στρατόκαυλων και από τις δύο μεριές. Θλίψη και μιζέρια.

Βλέπω την αδερφή μου με τη μικρή μου κόρη και διαπιστώνω ξανά το χάρισμα που έχει με τα μικρά παιδιά. Μιλάει τη γλώσσα τους, τα νιώθει, επικοινωνεί και κυρίως χαίρεται να ασχολείται μαζί τους. Θα έπρεπε να είχε γίνει νηπιαγωγός. Θα ήταν καταπληκτική.

Η ξαδέρφη μου η Εύα σπούδασε χημικός μηχανικός, έκανε διάφορα μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό που δεν την έβγαλαν πουθενά, μέχρι που βρέθηκε αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση κι εκεί έλαμψε. Εκεί που άλλη συνάδελφοί της γκρινιάζουν, γι’ αυτήν είναι η καλύτερή της. Έχει τόσο καλή επαφή με τους μαθητές της, που τους ανεβάζει. Πώς συμβαίνει αυτό; Τους χαίρεται. Χαίρεται ακόμη και την ατζαμοσύνη τους και τις ψευτομαγκιές τους. Τα βρίσκει αστεία και χαριτωμένα, έτσι που ξαφνικά γίνονται και αυτοί χαριτωμένοι. Έχει χάρισμα η γυναίκα. Γεννημένη εκπαιδευτικός μέσα της, έκανε σπουδές και απόπειρες σε χώρους που δεν ήταν δικοί της. Μόλις βρέθηκε από σπόντα και μετά από χρόνια στο χώρο που ανήκε, άνθισε.

Είναι τόσο σημαντικό να ασχολείσαι με αντικείμενα που τα αγαπάς, με αυτά που σε πάει η φυσική κλήση σου, όποια και να είναι αυτή, χωρίς να υπολογίζεις τι λένε οι άλλοι, τι προσδοκίες έχουν από εσένα και τι ζητούν να τους αποδείξεις. Αγνόησέ τους. Μόνο τότε θα προκόψεις, αν αγαπάς αυτό που κάνεις.

Έτσι και ο κόσμος μας θα μπορούσε να γίνει πιο ευχάριστος και προσοδοφόρος. Με ευχαριστημένους εκπαιδευτικούς, νηπιαγωγούς, νοσοκόμους, επιστήμονες, μπογιατζήδες ή ζωγράφους.

Αν τάχει φέρει έτσι η ζωή και έχεις χάσει το δρόμο σου, είτε γιατί σε έχει βγάλει η ανάγκη από αυτόν είτε γιατί τα μπέρδεψες και βρίσκεσαι αλλού για αλλού, μη χάσεις τον εαυτό σου. Μίλα συχνά μαζί του, να σου λέει τα μεράκια του. Μιλώντας με το μέσα σου θα ξαναπιάσεις το νήμα, για να βγεις σιγά-σιγά από το αδιέξοδο.

Ποτέ μην πιστέψεις ότι δεν αξίζεις για τίποτα, ότι δεν έχεις κανένα χάρισμα και χαμένος ο κόπος. Όλοι έχουν κάτι δικό τους που τους κάνει μοναδικούς και χαρισματικούς, έστω κι αν αυτό είναι κάτι απλό και «ταπεινό», και όχι από αυτά που επαινούνται και προβάλλονται. Είναι κάτι δικό τους και τους κάνει μοναδικούς, και άριστους σε αυτό. Ας είναι και κάτι φαινομενικά ασήμαντο, ας πούμε, να είναι καλοί στο να ακούνε τα παράπονα των άλλων. Δεν είναι πολλοί που μπορούν να ακούν παράπονα με ενδιαφέρον και έγνοια για τον άλλον. Αυτό τους κάνει μοναδικούς παραπονο-δέχτες, ανεκτίμητους και αναντικατάστατους. Θα μου πεις τι δουλειά να κάνεις με αυτό. Μπάρμαν ή μπαργούμαν, μήπως; Για όλα υπάρχει μια δουλειά,

Βέβαια μια κουβέντα είναι αυτό. Άντε να γίνει πράξη. Εγώ λέω ότι γίνεται, αρκεί να το προσπαθήσουμε και να αλλάξουμε τον τρόπο που δομούμε τα συστήματά μας. Να τα αλλάξουμε έτσι ώστε να ευνοούν τα χαρίσματα αντί να τα υποτάσσουν στην «υπηρεσία του κεφαλαίου» (που λέγαμε παλιά). Κι ας αρχίσουμε με τα ίδια μας τα παιδιά. Να μην τα προκαταλαμβάνουμε, να μην τα  βάζουμε σε καλούπια που δεν τους πάνε, αλλά να τα αφήνουμε να παίρνουν το δρόμο που τα οδηγεί η φυσική τους κλήση. Ακόμη καλύτερα αν έχουμε την ευαισθησία να την αναγνωρίσουμε και να την υποστηρίξουμε.