Η Νόρα αφήνει στο τέλος το “κουκλόσπιτο” του Ίψεν και τον συμβατικό γάμο της, για να βρει τον εαυτό της, παρατώντας τα παιδιά της (τα οποία, παρεμπιπτόντως, της ήταν αδιάφορα εξ αρχής). Αυτό θεωρήθηκε πράξη χειραφέτησης, που ενέπνευσε κάποιες ανήσυχος νέες Ευρωπαίες μητέρες, ειδικά στα 60’s – 70’s, με αποτέλεσμα αρκετά από τα παιδιά τους να νοσήσουν ψυχικά. (Ξέρω περιπτώσεις). Όταν ανεβάζουμε λοιπόν Ίψεν ή άλλους κλασικούς, ως τι τους ανεβάζουμε και γιατί; Δεν έχω δει κάποια πειστική απάντηση. Τα μοντέρνα ανεβάσματα και η μεταφορά τους στο σήμερα δεν αρκούν. Ισα ίσα περιπλεκουν τα πράγματα γιατί μεταφέρουν στο σήμερα ξεπερασμένα μοντέλα. Θα προτιμούσα ανεβάσματα πιστά στην εποχή του έργου ώστε να το εισπράττω μέσα στην ιστορικότητά του.

Γενικά, η έλλειψη σύγχρονων θεατρικών έργων που να ανταποκρίνονται στην εποχή μας και να τη διαβάζουν με νέο τρόπο (χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες και παρωχημένα εξεγερσιακά φίλτρα) είναι παραπάνω από εμφανής.